Αυτό που αναζητεί ο Τέκτονας δεν το ζητάει από περίσευμα χρόνου ή σκέψης αλλά ζητάει διότι πρέπει να βρεί και πρέπει να ζητήσει και να βρεί μέσα στον κόσμο,διότι αυτή είναι η ουσία του η διαρκής ζήτηση και εύρεση με τον τρόπο της θεωρίας και της πράξης.
Έγραψε ο Mercurius Astrologus 1638
Τα Ελευσίνια Μυστήρια είναι συνδεδεμένα με το ιερό όνομα της πόλης της Ελευσίνας. Ελευσίς σημαίνει η έλευση, η εμφάνιση, η παρουσία του θείου. Η πόλη αυτή φαίνεται ότι περιελήφθη στην Αττική πολύ πριν τα χρόνια του Σόλωνα και επομένως οι τελετές και η λατρεία που αναφέρονται σε αυτήν είναι αρκετά παλαιές. Μάλιστα στα χρόνια της πρωτοϊστορίας και της προϊστορίας στην περιοχή αυτή υπήρχε η λατρεία της Μητέρας και της Κόρης, λατρεία η οποία παραπέμπει σε αρχέγονες τελετές που σχετίζονται με τη γονιμότητα της γης και την καρποφορία της. Αυτά τα δύο σημάδευαν τη ζωή των ανθρώπων των κοινωνιών αυτών αφού χάρη σε αυτά οριζόταν η επιβίωση και η ευημερία τους.
Αργότερα οι Έλληνες, όπως λένε οι μελετητές, από τα μυκηναϊκά χρόνια, αφού γνώρισαν την αιγυπτιακή λατρεία της Ίσιδας, το πάθος και την αναζήτηση του Οσίριδος, έφεραν στοιχεία της και τα προσάρμοσαν στα ελληνικά δεδομένα και στην ελληνική μυθολογία. Έτσι, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι τελετές αυτές σχετίστηκαν με τη Δήμητρα και την κόρη της, την Περσεφόνη, την οποία απήγαγε ο Πλούτωνας. Η Δήμητρα την έψαχνε για μήνες και όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν φρόντιζε τα σπαρτά και τις σοδειές και γι’ αυτό ερήμωση και σιτοδεία μάστιζε τις ανθρώπινες κοινωνίες. Ο Δίας ήταν αυτός που αποφάσισε να τη βοηθήσει να ξαναβρεί την κόρη της προκειμένου να επανέλθει η ευφορία και η καρποφορία στη γη.
Η Ελευσίνα είχε δώσει καταφύγιο και άσυλο στην ταλαιπωρημένη από την αναζήτηση Δήμητρα και, όταν αργότερα οι κάτοικοι διαπίστωσαν την ταυτότητα της θεάς, θέλησαν να την τιμήσουν και να της αφιερώσουν την πόλη τους. Η Δήμητρα δίδαξε λοιπόν στους Ελευσινίους την καλλιέργεια των σιτηρών, του σταριού και του κριθαρού, προϊόντων που πιθανόν ήρθαν από την Ανατολή (Αίγυπτο ή Μεσοποτομία) και, κατά μία άλλη εκδοχή, από τη Δύση, τη Σικελία. Γι’ αυτό και κάθε φορά που μιλάμε για μυστήρια και τελετουργίες στην ουσία αναφερόμαστε σε στοιχεία κοινά με τη λατρεία της Ίσιδος και του Οσίριδος.
Ας δούμε λοιπόν τον χαρακτήρα της Δήμητρας: είναι Καρποφόρος και Θεσμοφόρος, δηλαδή έχει ως ιδιότητα τη γονιμότητα και φροντίζει ώστε η γη να καρπίζει. Δίδαξε τους ανθρώπους να καλλιεργούν και να φροντίζουν τη γη ώστε να τους αποδίδει, ενώ ταυτόχρονα τους δίδαξε και τα «θέσμια», δηλαδή να θεσπίζουν κανόνες ώστε η κοινωνία τους να λειτουργεί αρμονικά, αφού στόχος είναι η συμβίωση με τους καλύτερους δυνατούς όρους για όλους. Προσοχή όμως: η Δήμητρα δεν είναι η Γη, ούτε κάποια άλλη μορφή της Γης, ως θεάς. Είναι μέρος του κύκλου των νεότερων θεοτήτων που παραγκωνίζουν τις παλιές, των θεοτήτων που έχουν προσωπική ιστορία, συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και δύναμη την οποία και γνωρίζουν. Με δυσκολία θα την κατατάξει κάποιος στις χθόνιες θεότητες γιατί η κατοικία της δεν βρίσκεται στα σπλάχνα της γης, αλλά στον Όλυμπο. Όπως η Γη, έχει ως ιδιότητα τη γονιμότητα, αλλά μία γονιμότητα συντονισμένη και ευεργετική. Έχει την ιδιότητα να μεταμορφώνει με την καλλιέργεια τα επιφανειακά στρώματα του εδάφους, είναι η δύναμη που δίνει ζωή στους σπόρους, τους κάνει να μεγαλώνουν και να καρποφορούν.
Η Δήμητρα έχει άλλη μία ιδιότητα: είναι κυρία της μοίρας των νεκρών, μία ιδιότητα δανεισμένη από τη λατρεία της Ίσιδος και όχι συνέπεια της πρώτης. Ο Ανρί Βέιλ γράφει χαρακτηριστικά: «Ανάμεσα στις δύο ιδιότητες της Δήμητρας υπάρχει μία σχέση αν όχι λογική, τουλάχιστον φυσική. Η γη τρέφει όλα τα πλάσματα· σύμφωνα με τις απόψεις των αρχαίων, ό,τι ζει έχει βγει από τη γη και ό,τι ζει επιστρέφει σε αυτήν· είναι η γη-τροφός και είναι και ο τάφος των ανθρώπων. Οι χθόνιες θεότητες που εξουσιάζουν τη γεωργία είναι φυσικό να βασιλεύουν και στους νεκρούς και οι ζωντανοί να τις στρέψουν υπέρ τους όσο ζουν κοντά τους.
Ας δούμε όμως πώς σχετίζεται και ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου, ο Άδης. Είναι ένας θεός, άγριος, αναίσθητος στις προσευχές. Στο πλευρό του βασιλεύει η Περσεφόνη, όχι λιγότερο σκοτεινή και φοβερή. Το ιερό της δάσος είναι πένθιμο, δεν βλέπει κανείς παρά μαύρες λεύκες, ιτιές χωρίς καρπούς και χλομούς ασφόδελους. Οι δύο σύζυγοι μισούν το φως και τους ζωντανούς. Στο βασίλειό τους οι σκιές διάγουν μία ζωή εκμηδενισμένη, χωρίς χαρά, είναι η αξιοθρήνητη μοίρα από την οποία δεν ξεφεύγει κανείς, ούτε ο Αχιλλέας, ούτε ο βασιλιάς Αγαμέμνων.
Είδαμε πώς συνδέονται τα τρία αυτά πρόσωπα και ποιες είναι οι ιδιότητες οι οποίες τους αντιπροσωπεύουν. Και αποτελούν τα κύρια πρόσωπα σε ένα περιστατικό, σε μία ιστορία. Μία ιστορία που εμπλέκει θεούς, ανώτερους και κατώτερους, μία δραματική ιστορία η οποία μας παραπέμπει σε συναισθήματα, πάθος, δυστυχία. Όπως γράφει ο Πλούταρχος «η ψυχή …πάσχει πάθος» (αποσπ. 178). Επομένως πρέπει να ξεχωρίσουμε δύο στοιχεία τα οποία σχετίζονται με το δράμα της Δήμητρας, η οποία, όπως την περιγράφει ο μύθος, ταλαιπωρημένη και δυστυχής περιφέρεται σε όλο τον γνωστό τότε κόσμο για να βρει τη χαμένη της κόρη. Είναι μία μάνα που χάνει το παιδί της, απαρηγόρητη, χωρίς την παλαιά της αίγλη, χωρίς την αγέρωχη, θεϊκή της εμφάνιση. Τα στοιχεία αυτά σχετίζονται με την καθιέρωση της λατρείας της Δήμητρας και της Περσεφόνης: το ένα αφορά τις τελετές οι οποίες στηρίζονται στη μίμηση του δράματος, στην αναπαράσταση των γεγονότων και έτσι οι πιστοί μπορούν κάθε φορά να εορτάζουν και να τιμούν τις δύο θεές. Η μίμηση τους δίνει και τη δυνατότητα της ενθύμισης, της ανάκλησης και της αναβίωσης των συγκεκριμένων γεγονότων, και επομένως οι πιστοί «μαθαίνουν», γνωρίζουν και «βλέπουν» την αναπαράσταση του μύθου. Το άλλο στοιχείο έχει να κάνει με το βίωμα, οι πιστοί, όχι όλοι αλλά εκείνοι που επιλέγουν να ακολουθήσουν τη διαδικασία, «υποδύονται», ζούν το δράμα, το πάθος, «πάσχουν».
Αυτά τα δύο στοιχεία, που αναφέρθηκαν, στην πραγματικότητα μας δίνουν την ταυτότητα των τελετών οι οποίες σχετίζονταν με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη, που ήρθαν να αντικαταστήσουν και να δώσουν όνομα στις αρχέγονες θεότητες της περιοχής, τη Μητέρα και την Κόρη. Οι τελετές αυτές προσφέρουν θέαμα, την «εποπτεία» και αποτελούν το μέρος των μυστηρίων-τελετών που είναι ανοιχτές σε όλους, όσοι θέλουν να παρευρίσκονται. Ταυτόχρονα όμως για όλους όσοι θέλουν να γνωρίσουν πιο πολύ το μυστικό που κρύβει η λατρεία της Δήμητρας, τους δίνεται η δυνατότητα να το κάνουν με τη μύησή τους στα Μυστήρια. Μύηση, άρα εισαγωγή στο μυστικό το οποίο δεν αποκαλύπτεται διά στόματος, αλλά δίνεται η δυνατότητα μέσω του πάθους να το βιώσει. Η εισδοχή λοιπόν των ενδιαφερομένων στα Μυστήρια, δεν λέγεται, δεν περιγράφεται αλλά βιώνεται, οι ενδιαφερόμενοι πάσχουν το ίδιο το δράμα της Δήμητρας και συμπάσχουν μαζί της.
Διάφοροι συγγραφείς της αρχαιότητας μας κληροδότησαν αποσπάσματα των τελετών και των εορτών που είχαν σχέση με τη λατρεία της Δήμητρας. Έτσι ο Λακτάντιος υποστηρίζει ότι τα Μυστήρια περιελάμβαναν την αναζήτηση της Περσεφόνης. Οι περιγραφές του σχετίζονται με τις δράσεις και τις εμπειρίες των μυημένων και με εκείνες της Δήμητρας ακολουθώντας τον μύθο. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι τα μυστήρια περιελάμβαναν την αναζήτηση της Κόρης. Ο Απολλόδωρος γράφει ότι ένας ιεροφάντης κτυπούσε ένα κύμβαλο καθώς επικαλείτο την Κόρη. Η έκφραση η οποία χαρακτηρίζει την επίκληση της θεότητας και το γεγονός ότι ο ιεροφάντης διεξήγαγε ο ίδιος μια τελετουργική πράξη ξεκαθαρίζει ότι επρόκειτο για μία πραγματική επίσημη επίκληση. Ίσως να ήταν μία ξεχωριστή τελετή που δεν σχετίζεται με το να επαναφέρει την Κόρη από τον Άδη. Ο Πλούταρχος όπως αναφέρθηκε παραπάνω λέει ότι όσοι εμυούντο στα Μυστήρια βίωναν το πάθος, όπως και η Δήμητρα. Στην αρχή μέρος τους ήταν οι περιπλανήσεις καθώς και να περπατούν κάνοντας κύκλους και η πορεία σε χώρους φοβερούς μέσα στο σκοτάδι. Έπειτα πριν το τέλος περνούσαν όλες τις έντονες καταστάσεις και μετά ένα θαυμάσιο φως ερχόταν να τους συναντήσει και γίνονταν δεκτοί με φωνές, χορούς και τις επισημότητες των αγίων ακουσμάτων και των ιερών φασμάτων. Οι μυημένοι περιπλανιούνται ελεύθεροι και συγχρωτίζονται εκεί με άγιους ανθρώπους.
Ας προσπαθήσουμε τώρα να τοποθετήσουμε όλες αυτές τις μυστηριακές εμπειρίες στα σταθερά σημεία που είναι ο ιερός χώρος της Ελευσίνας. Η αντίληψη πως αγνοί τόποι και λειμώνες δέχονται την ψυχή στη μετά θάνατον ζωή, όπως εδέξαντο τους νεομύητους στα Μυστήρια, φέρνει στον νου μας το Τελεστήριο, που όπως το αναφέρει ο Αριστοφάνης είναι ο μυστόδοκος δόμος, ο οίκος υποδοχής των νεομυήτων. Εκεί ο ιεροφάντης θα τους υποδεχθεί και θα πει απόρρητα πράγματα. Και πιθανόν όταν οι νεομύητοι φθάσουν στο τελεστήριο έχουν μόλις τερματίσει την περιπλάνησή τους στο σκοτάδι. Αυτές οι περιπλανήσεις ίσως να σχετίζονται με την αναζήτηση της Περσεφόνης. Και ίσως αυτή η αναζήτηση να ταυτίζεται με την κατάβαση στον Άδη και να αποτελεί μίμηση. Ποιος να ήταν όμως ο απώτερος σκοπός μιας μυστηριακής τελετουργίας; Ίσως η επίτευξη μιας ευτυχισμένης μετά θάνατον ζωής στον Άδη. Έτσι ένας εορτασμός μετεστράφη σε μυστηριακή τελετή παίρνοντας έναν εσχατολογικό προσδιορισμό.
Ανακεφαλαιώνοντας, κάνοντας μία σειρά συσχετισμών με διάφορες τοπικές λατρείες αντιλαμβανόμαστε ότι υπήρχε ένας συνδυασμός εορτασμών έλευσης και μυστηρίων. Ο «δημόσιος» τομέας των Μυστηρίων υπογραμμιζόταν από την τελετουργία του ερχομού της Δήμητρας. Μέρος λοιπόν της μύησης γινόταν μέσα στο ελευσίνιο ιερό και κάλυπτε τον ερχομό της Κόρης και ένα άλλο ιερό δράμα που λάμβανε χώρα μέσα στο τελεστήριο αποτελούσε ένα τρίτο σχήμα έλευσης. Τα μυστήρια συμπεριελάμβαναν δυνατές συναισθηματικές εμπειρίες γι’ αυτό και η συναισθηματική εμπλοκή με την τελετουργία και τις θεότητες ήταν έντονη. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η αναπαράσταση στο ιερό δράμα της θεμελίωσης της σχέσης με τις θεότητες για να εξασφαλιστεί μια καλή σοδειά και μία μετά θάνατον ευτυχισμένη ζωή, πρέπει να ήταν μια μεγαλειώδης θρησκευτική εμπειρία. Επιπλέον σφράγιζε και την υπόσχεση της θεάς ότι θα προσφέρει στους μυούμενους και τα δύο. Οι μεμυημένοι ή αλλιώς μύστες που πορεύθηκαν μέσα από το σκοτάδι και ανέκτησαν το φως στο τέλος αυτής της τελετής θα μπορούσαν να προχωρήσουν στην ιερή αυτή πορεία και να φθάσουν στο επόμενο στάδιο ως επόπτες. Τέτοιου είδους τελετές και μυστήρια υπήρχαν σε όλη την Ελλάδα και αναπαρίσταναν δρώμενα και πάθη που αφορούσαν τοπικούς ήρωες και προστάτες-θεούς. Και μπορεί από τις επιγραφές, τα αφιερώματα και τα κρυμμένα μυστικά στα κείμενα διαφόρων συγγραφέων να αντιλαμβανόμαστε ότι δύο ήταν τα κυρίαρχα στάδια τέτοιων τελετών, η εποπτεία και το μυστήριο, στην πραγματικότητα η προσέγγιση αυτή είναι μόνον περιγραφική. Όλοι μας όμως γνωρίζουμε ότι η προσέγγιση και κατανόηση μόνον βιωματική είναι.
Ανθολόγησε ο Mercurius Astrologus 1638
Εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες παρατηρείται το φαινόμενο να αμφισβητούνται ανοιχτά οι ιδέες του Διαφωτισμού. Παλαιότερα αυτό θα το θεωρούσε κανείς σχεδόν αδιανόητο. Αλλά η πτώση του Τείχους του Βερολίνου και η δυσπιστία έναντι των μεγάλων ιδεολογικών συστημάτων σε συνδυασμό με τις προκλήσεις της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης επανέφεραν στο προσκήνιο το ερώτημα: παραμένει άραγε ο Διαφωτισμός ο συνδετικός ιστός των νεότερων δημοκρατιών ή είναι απλώς ένας ευρωκεντρικός μύθος που διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της Ιστορίας;
Το 1814 στην Οδησσό, συναντούνται τρεις Έλληνες και αποφασίζουν τη σύσταση μιας αυστηρά συνωμοτικής οργάνωσης, η οποία θα προετοίμαζε τον ξεσηκωμό όλων των Ελλήνων και την απελευθέρωσή τους από τους Τούρκους. Πρόκειται για τον Νικόλαο Σκουφά, 35 χρόνων, από το Κομπότι της Άρτας, τον Εμμανουήλ Ξάνθο, 42 χρόνων, από την Πάτμο και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ, 26 χρόνων, από τα Γιάννενα. Και οι τρεις έχουν ήδη γίνει κοινωνοί των επαναστατικών ιδεών και του εταιρισμού. Ο Σκουφάς είχε ιδιαίτερες επαφές με τον Κωνσταντίνο Ράδο, ο οποίος ήταν μυημένος στον Καρμποναρισμό. Ο Ξάνθος είχε μυηθεί σε τεκτονική Στοά της Λευκάδας («Εταιρεία των Ελεύθερων Κτιστών», της Αγίας Μαύρας), ενώ ο Τσακάλωφ είχε υπάρξει ιδρυτικό μέλος του Ελληνόγλωσσου Ξενοδοχείου.
Σκοπός της Φιλικής Εταιρείας είναι η γενική επανάσταση των Ελλήνων για την «ανέγερσιν και απελευθέρωσιν του Ελληνικού Έθνους και της Πατρίδoς μας», όπως μας πληροφορεί ο ίδιος ο Ξάνθος.
Η πορεία ανάπτυξης της Φιλικής είναι εντυπωσιακή. Το διάστημα 1814-1816 τα μέλη της αριθμούν περίπου 20. Ως τα μέσα του 1817 αναπτύσσεται κυρίως μεταξύ των Ελλήνων της Ρωσίας και της Μολδοβλαχίας, αλλά και πάλι τα μέλη της δεν υπερβαίνουν τα 30. Όμως, από το 1818 σημειώνονται αθρόες μυήσεις. Κατά το 1820 εξαπλώνεται σε όλες σχεδόν τις περιοχές της Ελλάδας και τις περισσότερες ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Χιλιάδες υπολογίζονται οι μυημένοι, μολονότι είναι γνωστά μόνο 1096 ονόματα. Τους πρώτους μήνες του 1821 τα μέλη της αριθμούν δεκάδες χιλιάδες. Η οργάνωση είχε υπερβεί τα ίδια της τα όρια.
Στις γραμμές της συσπειρώνονται κυρίως έμποροι και μικροαστοί, αλλά και Φαναριώτες και κοτζαμπάσηδες και κληρικοί, πρόσωπα που θα διαδραματίσουν αγωνιστικό ρόλο (θετικό ή αρνητικό) στον αγώνα για την ανεξαρτησία, όπως οι οπλαρχηγοί Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Οδυσσέας Ανδρούτσος, Αναγνωσταράς, ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), οι Φαναριώτες Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος και Νέγρης, οι μεγαλοκαραβοκύρηδες Κουντουριώτηδες, οι μεγαλοκoτζαμπάσηδες Ζαΐμης, Λόντος, Νοταράς, ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός κ.ά.
Η όλη διάρθρωση της Φιλικής Εταιρείας στηρίχθηκε στα οργανωτικά πρότυπα των Καρμπονάρων και των Ελευθεροτεκτόνων. Η ηγετική της ομάδα απεκαλείτο «η Αόρατος Αρχή» και περιβλήθηκε από την πρώτη στιγμή με τέτοια μυστική αίγλη, ώστε να πιστεύεται ότι συμμετείχαν σε αυτήν πολλές σημαντικές προσωπικότητες, όχι μόνον Έλληνες μα και ξένοι, όπως ο τσάρος Αλέξανδρος Α’ της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα, τον πρώτο καιρό ήταν μόνο οι τρεις ιδρυτές της. Κατόπιν, από το 1815 έως το 1818, προστέθηκαν άλλοι πέντε και μετά το θάνατο του Σκουφά προστέθηκαν άλλοι τρεις. Το 1818 η Αόρατη Αρχή μετονομάστηκε σε «Αρχή των Δώδεκα Αποστόλων» και κάθε Απόστολος επωμίστηκε την ευθύνη μιας μεγάλης περιφέρειας.
Η όλη δομή ήταν πυραμιδοειδής και στην κορυφή δέσποζε η «Αόρατος Αρχή». Κανείς δε γνώριζε ούτε είχε δικαίωμα να ρωτήσει ποιοι την αποτελούσαν. Οι εντολές της εκτελούνταν ασυζητητί, ενώ τα μέλη δεν είχαν δικαίωμα να λαμβάνουν αποφάσεις. Η Εταιρεία απεκαλείτο «Ναός» και είχε τέσσερις βαθμίδες μύησης: α) οι αδελφοποιητοί ή βλάμηδες, β) οι συστημένοι, γ) οι ιερείς[1] και δ) οι ποιμένες. Οι Ιερείς ήταν επιφορτισμένοι με το έργο της μύησης στους δύο πρώτους βαθμούς. Όταν ο Ιερέας πλησίαζε κάποιον, σιγουρευόταν για τη φιλοπατρία του και τον κατηχούσε πλάγια στους σκοπούς της εταιρείας, οπότε το τελευταίο στάδιο ήταν να ορκιστεί.
Τότε τον πήγαινε σε κάποιον κληρικό—κάτι καθόλου εύκολο αν ο ιερέας δεν ήταν ήδη μυημένος. Πήγαινε και έβρισκε τον ιερέα και του έλεγε ότι ήθελε να ορκίσει κάποιον για προσωπική τους υπόθεση, προκειμένου να διαπιστώσει ότι λέει την αλήθεια. Ο κληρικός φορούσε το πετραχήλι και έπαιρνε το Ευαγγέλιο, οπότε ο κατηχητής έπαιρνε παράμερα τον υποψήφιο και του υπαγόρευε ψιθυριστά τον «μικρό όρκο», τον οποίο έπρεπε να τον επαναλαμβάνει ο κατηχούμενος χαμηλόφωνα τρεις φορές.
«Ορκίζομαι εις το όνομα της αληθείας και της δικαιοσύνης, ενώπιον του Υπερτάτου Όντος, να φυλάξω, θυσιάζων και την ιδίαν μου ζωήν, υποφέρων και τα πλέον σκληρά βάσανα το μυστήριον, το οποίον θα μου εξηγηθεί και ότι θα αποκριθώ την αλήθειαν εις ό,τι ερωτηθώ».
Όταν γινόταν αυτό, τότε ο κατηχητής πλησίαζε τον υποψήφιο στον ιερέα και τον ρωτούσε:
«Είναι αληθινά, αδελφέ, αυτά που μου επανέλαβες τρεις φορές;»
«Είναι και θα είναι αληθινά και για την ασφάλειά τους ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο», απαντούσε ο υποψήφιος. Την ίδια περίπου ερώτηση, έκανε και ο κληρικός και αφού έπαιρνε καταφατική απάντηση, τον όρκιζε στο Ευαγγέλιο, δίχως να γνωρίζει την ουσία της υπόθεσης.
Από εκεί και μετά ο μυούμενος θεωρείτο νεοφώτιστο μέλος της Εταιρείας, ήταν δηλαδή Βλάμης, με όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις. Ο Φιλικός με το βαθμό του Ιερέα είχε αμέσως την υποχρέωση να του δείξει όλα τα σημάδια αναγνώρισης μεταξύ των Βλάμηδων. Τόσο οι Βλάμηδες όσο και οι Συστημένοι αγνοούσαν τους επαναστατικούς σκοπούς της οργάνωσης. Ήξεραν μόνο πως υπήρχε μια Εταιρεία που πασχίζει για το γενικό καλό του έθνους, η οποία συμπεριελάμβανε στους κόλπους της και σημαντικά πρόσωπα. Κάτι τέτοιο διαδιδόταν σκόπιμα, για να τονώνεται το ηθικό των μελών αφενός και αφετέρου για να γίνεται ευκολότερα ο προσηλυτισμός.
Μια Τεκτονική Αστρολογική προσέγγιση της Φιλικής Εταιρείας
Από το ωροσκόπιο ίδρυσης της Φιλικής Εταιρείας παρατηρούμε ότι το μεσοδιάστημα Δία-Κρόνου, που είναι η έκφραση του Τεκτονισμού, βρίσκεται στην 24 μοίρα του Σκορπιού, σε σύνοδο με τον πλανήτη Ουρανό, που αντιπροσωπεύει τις επαναστάσεις και τις εξεγέρσεις. Αυτό μας δείχνει ότι το τεκτονικό ιδεώδες της Ελευθερίας-Ισότητας –Αδελφότητα λειτούργησε στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας και έγινε πράξη το 1821. Στην ωροσκόπιο έναρξης της επανάστασης έχουμε τους πλανήτες Αρη-Ερμή και Πλούτωνα να τριγωνίζουν το μεσοδιάστημα Δια-Κρόνου, όλοι στο ζώδιο των Ιχθύων, που σημαίνει την εξέργεση του υπόδουλου λαού εναντίον των Τούρκων, μέσα από τα οράματα της Φιλικής Εταιρείας και των Τεκτόνων ιδρυτών της.
Ο πλανήτης Άρης είναι ο δοκιμαστής κατά το Τεκτονικό τυπικό που στην Φιλική Εταιρεία βρίσκεται στο ζώδιο της Παρθένου, που μας δείχνει την προσεκτική και λεπτομερή προετοιμασία για τον αγώνα κατά των Τούρκων. Στο ωροσκόπιο της Επανάστασης ο πλανήτης Άρης βρίσκεται στο ζώδιο των Ιχθύων σε αντίθεση με τον Άρη της Φιλικής Εταιρείας, αυτό μας δείχνει ότι ο Δοκιμαστής είναι έτοιμος για τον Αγώνα , που είναι σε σύνοδο με τον Ερμή και τον Πλούτωνα, που αυτό σημειοδοτει πλέον τον ΙερόΑγώνα, με προάγγελο τον Ιερό Λόχο, η τέλεια αστρουπογραφή της συνόδου Αρη-Ερμη-Πλούτωνα.
Πιστεύω να σας έδωσα με απλά λόγια μια Τεκτονική ερμηνεία της Φιλικής Εταιρείας, μέσα από τον λόγο των άστρων.
Εγραψε ο Mercurius Astrologus 1638
Εστέ ταπεινοί, αν θέλετε να φθάσετε στην Σοφία. Και μείνετε ταπεινοί, όταν η Σοφία σας εκυριάρχησε.
Ε. Π. Μπλαβάτσκυ
Ανθολογεί ο Mercurius Astrologus 1638
Υπάρχει ένα άθλημα υψηλό στη ζωή
Η ευχέρια που έχει δοθ’η στον άνθρωπο
να αναζητή μέσα του τον Θεό, με μια
κλίμακα του Ιακώβ στημένην απο αυτόν τον ίδιο
Απο το προσωπικό αρχείο του Mercurius Astrologus 1638
freemasonastrology 