Κυκλοφόρησε του βιβλίο του αδελφού Albert G Mackey-Ο Συμβολισμός του Τεκτονισμού-The symbolism of Freemasonry σε μετάφραση του αδελφού Χρίστου Γεωργίου, R.A.M,S.G.I.G . Το βιβλίο κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις ΔΙΟΝ στην σειρά ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΑΚΑΚΙΑ Ι. Μπορείτε να το δείτε και να το αγοράσετε στην ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ μέχρι 9-6-2013, στο περίπτερο 71 των Εκδόσεων Ψαρρά. Επίσης μπορείτε να δείτε και άλλα αξιόλογα Τεκτονικά βιβλία των εκδόσεων Ψαρρά.
O 17ος αιώνας χαρακτηρίζεται από την συσπείρωση της εξουσίας και τις συγκεντρωτικές του τάσεις. Απ ο τα πιο σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν τον αιώνα είναι ο Τριακονταετής πόλεμος, που έλαβε χώρα από το 1618-1648. Αφάνισε τον μισό πληθυσμό της Γερμανίας, τα δύο τρίτα της Βοημίας και τα τρία τέταρτα της Θουριγγίας. Ο Βοημός θεολόγος και σοφός Γίοχαν Αμώς Κομένιους ( 1592-1670) έγραψε με αφορμή την λαίλαπα των πολεμικών συγκρούσεων << Είμαστε όλοι πολίτες ενός κόσμου, ένα αίμα έχουμε όλοι. Το μίσος για ένα άνθρωπο, για τον λόγο ότι εγεννήθηκε σε διαφορετική χώρα, ότι ομιλεί διαφορετική γλώσσα ή έχει αντίθετη άποψη επί αυτού ή εκείνου του θέματος, αποτελεί μεγάλη παραφροσύνη. Σας ικετεύω, απέχετε τέτοιων αισθημάτων, διότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Ας αποβλέπουμε σε ένα μόνο σκοπό, την ευημερία της ανθρωπότητος.>> Αυτός ο θρησκευτικός πόλεμος έληξε με την συνθήκη της Βεστφαλίας. Μεγάλος χαμένος ο Ρωμαιοκαθολικισμός, αφού Λουθηρανισμός και Καλβινισμός έπαψαν να θεωρούνται αιρέσεις και οι πιστοί τους να οδηγούνται στην πυρά. Έχουμε ανάπτυξη του Διαφωτισμού, που πρέσβευε τον ορθολογισμό, την πίστη στην πρόοδο, αξιώνοντας αλλαγές στους πολιτικοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση, την θρησκεία και την ατομική ελευθερία, ενάντια σε κάθε τυραννική διακυβέρνηση και καταπίεση που ασκούσε η εκκλησία.
Βασικός φορέας των νέων ιδεών ήταν η ανερχόμενη αστική τάξη, που μέχρι τότε παρέμεινε αποκλεισμένη από την Απολυταρχία. Κατά την διάρκεια του αιώνα, ο κόσμος γνώρισε μια βιομηχανική ανάπτυξη και παράλληλα έχουμε την αναγνώριση της αξιοπρέπειας της εργασίας, την δημιουργία σύγχρονων πόλεων και μία ταχεία εξάπλωση των φιλελεύθερων ιδεών. Το 1646 έχουμε την είσοδο του φιλοσόφου και αλχημιστή Ηλία Άσμολ ως αποδειγμένου Τέκτονα, μη επαγγελματία στην Στοά του Ουώρριγκτων. Πολλές Επαγγελματικές Στοές έγιναν με την πάροδο του χρόνου Συμβολικές. Με την αυγή του 18ου αιώνα έχουμε. πολλές Τεκτονικές Στοές σε όλη την Αγγλία και Σκωτία.Στις 24-6-1717 ιδρύθηκε η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας. Το 1723 ο Σκωτσέζος θεολόγος James Anderson εκδίδει τα Συντάγματα ( Constitutions of Freemason) του σημαντικότερου κανονιστικού κειμένου του Συμβολικού Τεκτονισμού, οι διατάξεις του εξακολουθούν να ισχύουν μέχρι σήμερα. Η ταχύτητα διάδοσης του Τεκτονισμού είναι μεγάλη. Το 1725 ιδρύθηκαν οι πρώτες στοές στην Ιρλανδία και Γαλλία, το 1728 στην Ισπανία , 1730 Ισπανία και Αμερική, 1735 Πορτογαλία και Σουηδία και 1737 στην Γερμανία.
Ο Άγγλος πρέσβης Αλέξανδρος Ντρυμόν ( Alexander Drummod) ,Μεγάλος Δάσκαλος στην Τεκτονική Στοά Greenock Kilwinning της Σκωτίας, υπεύθυνος για τις Στοές των Δυτικών Χωρών, ξεκινά την άνοιξη του 1747 ένα ταξίδι προς την Ανατολή, με σκοπό την ίδρυση Συμβολικών Τεκτονικών Στοών. Στην Βενετία είχε προγραμματίσει την ναύλωση ενός πλοίου, που θα τον έφερνε στην Θεσσαλονίκη, για την ίδρυση της πρώτης Στοάς στην Ανατολή. Η επιλογή της Θεσσαλονίκης δεν ήταν τυχαία. Στην πόλη υπήρχαν τρείς ακμάζουσες κοινότητες Ορθοδόξων, Μουσουλμάνων και Εβραίων, που είχαν έλθει στην πόλη μετά την εξορία τους από την Ισπανία. Είχε ένα λιμάνι με έντονη εμπορική δραστηριότητα και κόμβος εμπορικών δρόμων προς τις Παραδουνάβιες χώρες. Ένα άλλο στοιχείο, πολύ σημαντικό, ήταν η παρουσία συντεχνιών οικοδόμων, η μεγαλύτερη μετά της Κωνσταντινούπολης. Η δομή και η φιλοσοφία των συντεχνιών ήταν παραπλήσια με εκείνη των επαγγελματιών Τεκτόνων της Δύσης. Έτσι η Θεσσαλονίκη συγκέντρωνε πολλές προυποθέσεις για την ίδρυση Στοάς στις παρυφές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Δύση. Μια επιτυχημένη ίδρυση Στοάς στην πόλη, θα ήταν ένα καλό πρόκριμα για ίδρυση Στοάς και στην καρδία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη. Δυστυχώς το ταξίδι δεν έγινε λόγω του αποκλεισμού των θαλασσίων δρόμων και η αιτία ήταν ο πόλεμος 1741-1747.
Με μία παροδική στάση στην Ζάκυνθο, έφτασε στην Σμύρνη, με σκοπό εκεί να ιδρύσει την πρώτη Τεκτονική Στοά της Ανατολής. Βέβαια κάποιος θα αναρωτηθεί για την επιλογή της Σμύρνης. Οι Τουρκοπερσικοί πόλεμοι 1723-1747 προκάλεσαν την αποδιοργάνωση και την παρακμή των παραδοσιακών χερσαίων εμπορικών δρόμων και την αναπόφευκτη αποτελμάτωση των άλλοτε ανθηρών μεταπρατικών αγορών της Συρίας, του Λιβάνου και της Αιγύπτου. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταφερθεί η δραστηριότητα των Ευρωπαίων εμπόρων, κυρίως Άγγλων και Γάλλων, σε ασφαλέστερα Μικρασιατικά λιμάνια, κυρίως της Σμύρνης. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήσαν ξένοι κυρίως Ολλανδοί, Άγγλοι, Γάλλοι, καθώς και Έλληνες, που είχαν μεταναστεύσει
από τον Μωριά, την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου. Έτσι έχουμε μια πρώτη αστική τάξη στην περιοχή της Σμύρνης λόγω των εμπορικών δραστηριοτήτων.
Θα μείνει στην Σμύρνη από 25 Νοεμβρίου 1744 μέχρι τις 22 Ιανουαρίου 1745.Οπως αναφέρει ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod) στο ταξιδιωτικό του βιβλίο, ο άγγλος πρέσβης Crawlly τον προσκάλεσε ένα βράδυ για να τον παρουσιάσει σε μία συγκέντρωση επιφανών κατοίκων της Σμύρνης. Όλοι ήξεραν ότι είναι Τέκτονας και όπως τους είχε ενημερώσει ένας ιερέας , οι Τέκτονες είναι μεγάλοι μάγοι και έχουν ικανότητες να ανασταίνουν νεκρούς με τα σατανικά τους ξόρκια. Αυτά είναι απόρρεια της βούλας του Πάπα Κλήμη του XII,που στις 4 Μαίου 1738 απαγορεύει με το επιτίμιο του αφορισμού στους κληρικούς και τους πιστούς την συμμετοχή τους στον Τεκτονισμό. Αφού τον επιθεώρησαν από την κορφή μέχρι τα νύχια, διαπίστωσαν ότι δεν διαφέρει και πολύ από τα άλλα τέκνα του Αδάμ. Μετά την εξοικείωση με το άτομο του η βραδιά κύλισε ωραία. Είχε την ευκαιρία να δημιουργήσει αδελφούς σε αυτό το μέρος και να ιδρύσει την μοναδική στοά στην Ανατολή. Η Στοά του, Greenock Kilwinning, πρέπει να έχει λόγους να υπερηφανεύεται για αυτή ην πρώτη κόρη της .Έκανε μύηση σε Α’ Συμβολικό Βαθμό σε κάποιος κατοίκους της Σμύρνης, μάλλον και σε κάποιους Χριστιανούς ‘Ελληνες.
Μετά από την Σμύρνη, κάνει μικρή στάση στην Ρόδο και την Κύπρο για να φτάσει στην Αλεξανδρέττα, το σημαντικότερο λιμάνι της Μέσης Ανατολής, για να καταλήξει στο Χαλέπι, εμπορικός κόμβος για τις χώρες της Άπω Ανατολής. Στο Χαλέπι θα υπηρετήσει σαν πρόξενος της Αγγλίας .Κατά την παραμονή του στην Μέση Ανατολή θα ιδρύσει πολλές Τεκτονικές Στοές σε διάφορες χώρες.
Την ύπαρξη Τεκτονικής Στοάς στην Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη την καταγράφει ο Καισάριος Δαπόντε στο ανέκδοτο βιβλίο μέχρι σήμερα << Βίβλος Βασιλειών>> στο οποίο αναφέρεται στην αίρεση των Κονιατών, και βρίσκεται σε χειρόγραφο στην Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους.. Ο Καισάριος Δαπόντε ( 1713-1784) είναι από τους σημαντικούς χρονογράφους του 18ου αιώνα και ιδιαίτερα για την περίοδο 1731-1765.Το 1753 ακολούθησε τον μοναχικό βίο, στην Μονή Ξηροποτάμου του Αγίου Όρους.
Ακολουθεί το κείμενο του Καισάριου Δαπόντε, διατηρώντας την σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου.
ΑΙΡΕΣΙΣ ΚΟΝΙΑΤΩΝ
Αλλ’ επειδή και είπαμεν περί των ειρημένων
Δυσσεβειών, αιρέσεων αναθεματισμένων,
Ας πούμεν και περί αυτής, όπου εις τους καιρούς μας
Κρημνίσθηκε και έφθασε κ’ εις τόπους τους δικούς μας.
Εις την οποίαν, λεν, πολλοί έπεσαν Ευρωπαίοι
Ως και ρηγάδες, ιερείς, Λατίνοι και σπουδαίοι.
Τάξις γινομένη επί υποδοχή τινός Ελευθέριου Κονιάτου
«Ος τις επιθυμεί να συναριθμηθή με την εταιρίαν των Κονιάτων, πρέπει να συστηθή
από ένα άλλον συνάδελφον ως υποκείμενον αρκετόν και άξιον, και τότε θέλει του δοθή άδεια
να παρρισιασθή, οδηγούμενος από εκείνον τον συναδελφόν χωρίς φως μέσα εις ένα σπήτι, ωσάν εις τόπον της Βηθλεέμ, της εταιρίας, και φθάνωντας εκεί ερωτάται αν έχη πνεύσιν, ήγουν κλίσιν, δια να συναριθμηθή· ερωτάται περί της καταστάσεώς του, ονόματός του και επωνυμίας του. Έπειτα του αφαιρείται κάθε λογής μέταλλον, λίθοι πολύτιμοι και τα εξής· γυμνώνεται το δεξιόν γόνυ και εις τον αριστερόν πόδα, επάνω εις το παπούτζι, του μποδαίνουν μίαν γόβαν, ήγουν κουντούραν φράγκικην, περισφαλίζοντές του τους οφθαλμούς με ένα μανδήλιον. Εις τοιούτον τρόπον τον αφίνουν ως μίαν ώραν σχεδόν εις τα φαντασίας του. Περνώντας ούτος ο καιρός, ερωτάται τρεις φοραίς περί του ονόματος του βαπτίσματος. Έσω και έξω από το σπήτι είναι οι συναδελφοί με σπαθί γυμνόν εις τα χείρας, φυλάττοντές τον από κάθε ακαθαρσίαν. Ο Πρωτομαΐστωρ, περιεζωσμένος ζώνην γαλάζιαν εις σχήμα τρίγωνον, προστάττει να ερωτηθήυ αν έχη πνεύσιν. Και τούτο ποιών ο ανάδοχος, ο υποψήφιος αποκρίνεται ναι. Και έτζι ο Πρωτομαΐστωρ του τάζει την είσοδον, κάμνωντάς τον να κάμη τρεις γύρους τριγύρω μιας συγγραφής εξαπλωμένης επάνω εις το έδαφος, παρρησιάζωντας επάνω εις δύο κολώναις την σκιαγραφίαν του ναού του Σολομώντος με δύο γράμματα κεφαλιακά Ι.Ρ. Εις το μέσον του θαλάμου είναι τρεις μεγάλαις λαμπάδες αναμμέναις, επάνω εις τας οποίας εις την πρώτην είσοδον του υποψηφίου ρίπτουν κάμποσην κόνιν, ήγουν μπαρούτι, δια να τον τρομάξουν. Ύστερον από τρία τέταρτα της ώρας τον υπάγουν εις το μέσουν του αυτού τόπου έμπροσθεν του Πρωτομαΐστορος, ο οποίος ευρίσκεται όπισθεν εις την οποίαν είναι το Ευαγγέλιον του Αγίου Ιωάννου. Και ερωτηθείς περί της πνεύσεώς του, αποκρίνεται και πάλιν να, και έτζι προστάζει να του λυθούν οι οφθαλμοί. Οι συναδελφοί πιάνωντας τα άρματα, πλησιάζουν αυτόν ύστερον από τρεις κινήσεις εις ένα θρονί χωρίς ακούμβισμα, όπου είναι πλησίον εις την μεγάλην καθέδραν. Ο ρήτωρ της συναδελφότητος προφέρει λέγωντάς του, θέλεις υποδεχθή και εκδεχθή μίαν τοιαύτην σεβασμίαν και περίβλεπτον τάξιν, όμως δια να μη λογιάσης ότι το τοιούτον ενεργείται εναντίον του νόμου, πίστεώς τε και του βασιλέως, θέλει σου δοθή ξεχωριστή μερική είδησις από τον Πρωτομαΐστορα. Πρέπει έπειτα αυτός με το γόνυ το γυμνόν να γονατίση επάνω εις το θρονί το χωρίς ακούμβισμα και το άλλο πόδι να το αφήση κρεμάμενον εις τον αέρα, ερωτώντας τον εις τον αυτόν καιρόν ο Πρωτομαΐστωρ αν τάσση να φυλάττη το απόκρυφον των Κονιάτων και της τάξεώς των, πλην έμπροσθεν τινός συναδελφού, και παρόντος του Πρωτομαΐστορος του γυμνώνεται το στήθος, δια να ιδούν μην είναι γυναικείας φύσεως, και εγγίζωντάς τον εις το αριστερό βυζί ένα πριέλι, το οποίον ο ίδιος κρατεί, έχωντας το δεξιόν του χέρι επάνω εις το Ευαγγέλιον του Αγίου Ιωάννου, ομνύει και τοιουτοτρόπως τάσσει, να μου εκριζωθή η γλώσσα, να μου ξεσχισθή η καρδία, να καή το σώμα μου, να σκορπισθή η κόνις εις τον αέρα, ούτε να μείνη κανένα μου μνημόσυνον αναμεταξύ εις τους ανθρώπους, ανίσως και κάμω το εναντίον, οπού ο Θεός να με φυλάξη. Τελειώνωντας τούτο ασπάζεται το Ευαγγέλιον και ο Πρωτομαΐστωρ, προστάζοντάς τον να σιμώση, του δίδει την ζώνην του λευκού δέρματος των Κονιάτων και δύο ζευγάρια χειρόκτια, ένα δια λόγου του και άλλο δια την πλέον ηγαπημένην του. Του εξηγεί έπειτα την σημασίαν των δύο γραμμάτων Ι.Ρ. Το πρώτον θέλει να ειπή Ιακόν και το δεύτερον Ποέζε, λέξεις και αι δύο ιγκλέζικαι, η οποίαις είναι το σημείον δια να γνωρίζεται ένας από τον άλλον, καθώς και η έκτασις οπού κάμνουν με την δεξιάν εις την αριστεράν τους σιαγόνα. Έπειτα τραβίζωντας ίσια το χέρι, ακουμβίζουν τον μεγάλον δάκτυλον εις την δευτέραν άρθρωσιν του λιχανού, ήγουν του δευτέρου δακτύλου του συναδελφού, προφέρωντας την λέξιν Ιακόν· εγγίζωντας ένας με τον άλλον το στήθος των πάλιν δίδουν το χέρι, και ακουμβώντας τον μεγάλον δάκτυλον επάνω εις την δευτέραν άρθρωσιν του μεσαίου δακτύλου προφέρουν την λέξιν Ποέζε. Εξηγουμένων δε τούτων κηρύττεται ο υποψήφιος αδελφός.
Έπειτα, αδεία του Πρωτομαΐστορος, κάθηνται εις την τράπεζαν και πίνουν εις την υγείαν του συναδελφού. Πάλιν αδεία του Πρωτομαΐστορος λέγοντος, ας δοθή κόνις επάνω, ήγουν τουφέκια, ο καθείς έχει έμπροσθέν του ένα μπουκάλι με κρασί και προστάξει του Πρωτομαΐστορος ο καθείς βάλλει το κρασί εις το ποτήρι λέγωντας, ο καθείς ας βάλλη εις τα άρματα χέρι· πλησιάζουν τρεις φοραίς το ποτήριον εις τα χείλη, και βάζωντάς το κάτω και ύστερον πέρνωντάς το το σφίγγουν εις το αριστερόν μέρος του στήθους τρεις φοραίς φωνάζωντας ομού τρεις φοραίς, ζήτω, ήγουν βίβατ. Επάνω εις την τράπεζαν είναι τρία κερία όπου κάμνουν ένα τρίγωνον σχήμα. Ανίσως και ήτον τινάς ύποπτος, θέλει φανερωθή λέγωντας βρέχει, το οποίον σημαίνει σιωπήν. Ενδεχόμενον να τύχη τινάς ανάξιος να ηξεύρη τας λέξεις Ιακόν και Ποέζε· δια τούτο, δια να μην είναι ύποπτος όταν δίδουν το χέρι, δεν προφέρεται άλλο, παρά τα γράμματα των άνωθεν λέξεων, ήγουν ο ένας λέγει Ι, και ο άλλος λέγει Ρ και ούτως περί των άλλων. Ταύτα είναι τα σημεία και η τάξις των Ελευθέρων Κονιάτων, και οι χαρακτήρες οπού γράφουν είναι αυτοί όπου φαίνονται:
Η είδησις ταύτης της τάξεως και του νεωτερισμού εδόθη τη Αγία Μεγάλη Εκκλησία, επί της πατριαρχείας του κυρ Παϊσίου, παρά του Αγίου Σμύρνης κυρ Νεοφύτου απελθόντων των Κονιάτων εκείσε. Έκαμε δε πολλούς λόγους και φρικτούς αφορισμούς, όστις πηγαίνει εις αυτούς, ότι είναι δαιμονολατρία η τάξις αυτή και το απόκρυφόν τους. Τούτοι οι Κονιάται λέγεται ότι να επρωτοφάνησαν εις την Ιγκηλτέραν προ εβδομήντα, ογδονήντα χρονών από της σήμερον, ήγουν από του αψμζ’ έτους από Χριστού. Τω αυτώ έτει ήλθαν και εις την Πόλιν, εις τον Γαλατάν, και έκαμαν Κονιάτας τινάς· μαθόντες δε οι αυτόν κρατούντες ευθύς απεδίωξαν αυτούς.>>
Σχόλια στο κείμενο του Καισάριου Δαπόντε
1-Το ανωτέρω κείμενο είναι μία περιγραφή Μύησης σε Α΄ Συμβολικό Βαθμό καθώς και μια σύντομη παράθεση Τεκτονικού Συμποσίου. Οι περισσότεροι ιστορικοί που έχουν ασχοληθεί με το ανωτέρω κείμενο, μη Τέκτονες, το αναφέρουν σαν Τυπικό Α΄ Συμβολικού Βαθμού. Όπως γνωρίζουμε από την Τεκτονική Ιστορία γραπτά Τυπικά παρουσιάστηκαν μετά το 1760. Μέχρι τότε υπήρχαν φυλλάδια Κατηχήσεων,που ήσαν ερωτοαπαντήσεις σε βασικά θέματα του Τεκτονισμού, για την ενημέρωση των νεοεισερχομένων στον Τεκτονισμό.
2-Κονιάτης είναι η λέξη που προτείνει ο Καισάριος Δαπόντε για να αποδώσει στην ελληνική γλώσσα την λέξη Τέκτονας. Κονιάτης είναι λέξη πολύ παλαιά, αναφέρεται από τον λεξικογράφο Ησύχιο το 450 μ.Χ << Κονιάται, ασβεστήριοι και χρίσταις>>.Κονιάτης είναι ο χρίων δια πηλού και ασβεστόχριστου κοινώς ο σοβατζής. Κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα η επικρατούσα λέξη για τους Τέκτονες είναι φραγκομασώνος, εκ του γαλλικού Franc-Macon, και την συναντούμε κυρίως σε εκκλησιαστικά κείμενα και βιβλία κατά του Τεκτονισμού. Κλασσικό παράδειγμα το βιβλίο του Αγαπίου Κολυβά Παπαντωνάτου << Ανατροπή της Φραγμασωνικής Πίστεως>> 1782.
Σε Τεκτονικό Κυπριακό χειρόγραφο του 1751 συναντάμε την λέξη Ελεύθερος Οικοδόμος. Στα μέσα του 19ου αιώνα η επικρατούσα λέξη είναι Ελεύθερος Τέκτονας που χρησιμοποιείται μέχρι της ημέρες μας.
3-Ο Καισάριος Δαπόντε γνώριζε ότι οι συμβολικές Τεκτονικές Στοές προήλθαν από τις επαγγελματικές Τεκτονικές συντεχνίες του Μεσαίωνα. Γιαυτό ο σεβάσμιος αποδίδεται με την λέξη, Πρωτομαϊστορας ο οποίος είναι ο επικεφαλής της συντεχνίας. Για να καταλάβουμε καλύτερα τι ήσαν συντεχνίες στην Τουρκοκρατία,παραθέτουμε μια μικρή ιστορία των συντεχνιών.
Στο Βυζαντινό κράτος οι οικοδόμοι ήσαν οργανωμένοι σε επαγγελματικά σωματεία, με έντονο θρησκευτικό περιεχόμενο και εκφραζόνταν από τα Αδελφάτα. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, τα σωματεία ήσαν γνωστά σαν << ισνάφια>>, που διατήρησαν τις θρησκευτικές τους δραστηριότητες, αλλά παράλληλα ανάπτυξαν κοινωνική δράση, μέσω φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και την ίδρυση σχολείων. Είχαν συνθηματική γλώσσα, στα πρώτυπα των επαγγελματιών τεκτόνων του Μεσαίωνα.Η γενική συνέλευση αναδείκνυε την Δωδεκάρα ( Δώδεκα Μάστορες), η οποία με την σειρά της εξελέγε τον Πρωτομαϊστορα μια σεβαστή προσωπικότητα που την τιμούσαν όλοι οι ομότεχνοι του αλλά και οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν εγκατεστημένη η συντεχνία.
Ο Πρωτομαϊστορας έκλεινε όλες της δουλειές και απέδιδε μισθούς σε όλα τα μέλη της συντεχνίας. Μετά το τέλος της θητείας του, συνήθως ετήσια,έκανε απολογισμό για την διαχείρηση των χρημάτων . Τα μέλη της συντεχνίας ήσαν το Τσιράκι, ο Κάλφας , ο Μάστορας. Κάθε συντεχνία είχε το δικό της οίκημα, λάβαρα και σφραγίδες. Αναμειγνύονταν ενεργά στην εκλογή Προκρίτων και Δημογερόντων και οι συντεχνίες της Κωνσταντινούπολης μετείχαν ενεργά στην εκλογή του Πατριάρχη.
Ο Καισάριος Δαπόντε, με το κείμενο αυτό, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, μήπως οι συντεχνίες των Ελ λήνων αλωθούν από τους Τέκτονες της Δύσης. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα να εισέλθουν Φαναριώτες και έμποροι, που θα εμφυσούσαν τα κηρύγματα του Διαφωτισμού και στην μεσαία τάξη, με αποτέλεσμα να έχουμε ισχυρές τάσεις ανεξαρτησίας για τον υπόδουλο Ελληνισμό, που θα έφερνε σε δύσκολη θέση το Πατριαρχείο απέναντι στον Σουλτάνο. Τα ανωτέρω μπορεί να είναι μόνο υποθέσεις, αλλά η απαγόρευση του Τεκτονισμού από τον Σουλτάνο το 1749, μάλλον πρέπει να έγιναν υπόγειες συμφωνίες και από την μεριά των καθολικών, μάλλον επιβεβαιώνει τις ανωτέρω υποθέσεις.
4-Γιατί ο Δαπόντε να ασχοληθεί με τον Τεκτονισμό, που είχε παρουσιαστεί στην Δύση και είχε δημιουργήσει προβλήματα στην Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Η απάντηση είναι ότι στην Μύηση της Σμύρνης, αλλά και στους Ελεύθερους Κονιάτες στην Πόλη, πρέπει να είχαν μυηθεί και έλληνες Χριστιανοί, γιαυτό τον λόγο και ονομάζεται αίρεση των Κονιατών, δηλαδή κάτι πού είναι αντίθετο προς την Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση. Μαρτυρία αγιορείτικου χειρογράφου υποστηρίζει την έκδοση συνοδικού καταδικαστικού γράμματος το 1745. Αποκήρυττε τους Τέκτονες ως <<αθέους>> , ως αρνούμενους δηλαδή το μόνο Θεό, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η απαγόρευση του Τεκτονισμού από τον Σουλτάνο το 1749 με ποινή θανάτου όποιος δημόσια δήλωνε ότι είναι Τέκτονας, είχε σαν αποτέλεσμα τα αρχεία των Στοών να καταστραφούν για προστασία των μελών τους.
5- Στο ανωτέρω κείμενο ο Καισάριος Δαπόντε το έγραψε μετά δύο χρόνια από τις πρώτες Μυήσεις που έγιναν στην Σμύρνη, το 1747. Είναι αποδεκτό από τους νεώτερους ιστορικούς ότι ο Καισάριος Δαπόντε ήταν ένας σχολαστικός χρονογράφος της εποχής του και οι πληροφορίες του διασταυρωμένες, δηλαδή ήταν ένας δημοσιογράφος της εποχής του. Θα προσπαθήσουμε, μέσα από τα ιστορικά ντουκουμέντα που διαθέτουμε, να εντοπίσουμε τον πιθανό πληροφοριοδότη του για το θέμα του Τεκτονισμού γενικά.
Όπως αναφέραμε και στην αρχή του πίνακα ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod ) έκανε μια μικρή στάση στο νησί της Ζακύνθου, πρίν φτάσει στην Σμύρνη. Κατά την διάρκεια της παραμονής του συνάντησε τον λόγιο και Πρωτοιερέα Αντώνιο Κατήφορο. Ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod) του ανέφερε ότι ήταν Τέκτονας και σκοπός του ταξιδιού του στην Ανατολή ήταν η δημιουργία Τεκτονικών Στοών. Ο Κατήφορος έφερε τις αντιρρήσεις του. Ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod) του εξήγησε το Πνεύμα και την φιλοσοφία του Τεκτονισμού. Στο τέλος ο Κατήφορος συμφώνησε για τον Τεκτονισμό, και του πρότεινε μάλιστα να ιδρύσει και μια Τεκτονική Στοά στην Ζάκυνθο. Η επιθυμία του δεν έγινε πραγματικότητα, μόνο στα μισά του 19ου αιώνα, ο Λίστ, που ήταν και ιερέας έγινε Τέκτονας. Για το χρονικό διάστημα που έμεινε ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod) στην Σμύρνη, σίγουρα θα ανέφερε και τον ιερέα Κατήφορο, που αν και Χριστιανός Ορθόδοξος, δεν είχε αντιρρήσεις για τον Τεκτονισμό. Το όνομα του Κατήφορου, πρέπει να το ήξερε και ο Καισάριος Δαπόντε. Αλλά ποιος είναι ο Αντώνιος Κατήφορος και είναι σημαντικός για το θέμα του Τεκτονισμού, που μας απασχολεί.
Ο κληρικός Αντώνιος Κατήφορος, γεννήθηκε το 1685 στην Ζάκυνθο, σπούδασε στην Ιταλία και δί-
δαξε στο περίφημο Φλαγγινιανό Φροντηστήριο της Βενετίας. ‘Εγραψε την ιστορία της Παλαιάς και Νέας Διαθήκης και ήταν συντάκτης του ετήσιου La storia dell anno. Όταν το 1738 ο τότε Πάπας Κλήμης ΙΒ εξέδωσε την περίφημη εγκύκλιο του in eminenti στην οποία κατηγορεί τους Τέκτονες ως ανεξίθρησκους και αιρετικούς και διέταξε τον αφορισμό τους, ο Αντώνιος Κατήφορος συνέταξε μια διατριβή εναντίον του Πάπα με την οποία ανασκευάζει την παπική εγκύκλιο και έστειλε την διατριβή για δημοσίευση. Η πανίσχυρη Ιερά Εξέταση τον κυνήγησε και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Βενετία. Αν και μη Τέκτονας, υπερασπίστηκε την επιλογή του κάθε ανθρώπου να πιστεύει όπου ήθελε, από τα βασικά στοιχεία του Διαφωτισμού. Σίγουρα με τέτοιο έργο στον Τεκτονισμό, ας μη ξεχνάμε ότι ήταν ιερέας Ορθόδοξος, είναι απίθανο να μην ήλθε στην αντίληψη του το έργο του και να μη το μελέτησε, πρίν γράψει το ανωτέρω κείμενο, και για τις γενικές επιπτώσεις που θα είχε ο Τεκτονισμό στην Ορθόδοξη Θρησκεία. Με την παρατήρηση αυτή ο Τεκτονισμός κάνει την παρουσία του στον Ελλαδικό χώρο, το 1738, κάτι που οι περισσότεροι ιστορικοί δεν έχουν παρατηρήσει.
6-Πολλοί ιστορικοί, μη Τέκτονες, ισχυρίζονται ότι τα γραφόμενα του Καισάριου Δαπόντε, ότι ο Τεκτονισμός παρουσιάστηκε 70-80 χρόνια πρίν το 1747, δηλαδή 1667-1677, είναι αναληθή, μιας και η Στοά της Αγγλίας ιδρύθηκε επίσημα στις 24-6-1717. Οι ιστορικοί δεν παρατήρησαν ότι ο Αλέξανδρος Ντρυμόν (Alexander Drummod) ήταν Σκωτσέζος, ανήκε στην Μεγάλη Στοά της Σκωτίας και το 1670 ιδρύθηκε η Στοά που ανήκε. Αυτό μας δείχνει ότι ο Δαπόντε είχε καλή πληροφόρηση για τον Τεκτονισμό, που πιθανόν την είχε από κάποιον που μυήθηκε στην Σμύρνη και είχε την πληροφορία αυτή από πρώτο χέρι, από το λεγόμενα του Αλεξάνδρου Ντρυμόν (Alexander Drummod.)
Από την ανωτέρω σύντομη περιγραφή της πρώτης παρουσίας του Ελληνικού Τεκτονισμού στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, αντιλαμβανόμαστε ότι ο Τεκτονισμός κάνει την παρουσία του στον ελλαδικό χώρο ακριβώς 30 χρόνια, μετά την ίδρυση της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας, το 1717. Παράλληλα η παρουσία του συμπίπτει με την έναρξη του Ελληνικού Διαφωτισμού. Τεκτονισμός και Διαφωτισμός συνέβαλαν στην εμφύσηση του πνεύματος της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας στον υπόδουλο Ελληνισμό. Τεκτονισμός και Ελληνικός Διαφωτισμός κάνουν ταυτόχρονα την παρουσία τους στην Μύηση του Ξάνθου, κατά την διάρκεια της οποίας συνέλαβε την ιδέα της Φιλικής Εταιρείας, που είχε αποφασιστικό ρόλο στην οργάνωση της Επανάστασης του 1821. Ο Διαφωτισμός μετά το 1821 χάνει την αίγλη του, ενώ ο Τεκτονισμός αυξάνει την παρουσία του σε όλη την Ελλάδα. Το 1867 έχουμε την ίδρυση της Μεγάλης Ανατολής της Ελλάδος. που συνεχίζει το έργο της, πάνω στις αρχές του Διαφωτισμού, όπως αυτές παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στους Ελεύθερους Κονιάτες της Κωνσταντινούπολης.
H χάραξη κάθε πίνακα είναι μία Μύηση. Είμαστε μαθητές της Τεκτονικής Ατραπού, που μέσα από την κατεργασία του ακατέργαστου λίθου, προσπαθούμε να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο αλλά και εκείνο που μας περιβάλλει, με μια άλλη οπτική γωνία, αφού έχουμε περάσει από την δοκιμασία του Σκοτεινού Θαλάμου.
Τα πολλαπλά τρίγωνα που υπάρχουν μέσα στην Στοά μας, μας καθοδηγούν στην χάραξη του πίνακα. Το τρίγωνο του Σεβασμίου- Α’ Επόπτη – Β΄ Επόπτη , μας οδηγεί στην εσωτερική χάραξη του πίνακα, μέσω των διδασκαλιών τους που μας μεταδίδουν, άλλωστε είναι το πρώτο φως που ανάβει στην έναρξη των εργασιών, η πρώτη σπίθα χάραξης του πίνακα. Το τρίγωνο των τριών στηλών, Σοφίας, Κάλλους και Ισχύος, αποτελεί το εξωτερικό τρίγωνο, που μας οδηγεί στην εξωτερική χάραξη του πίνακα, που θα μεταδοθεί δια του λόγου, και οφείλει να είναι λιτός, συνεκτικός και κατανοητός από Μαθητές, Εταίρους και Διδασκάλους.
Αν οι ενέργειες των ανωτέρω τριγώνων ενωθούν μέσω της Τεκτονικής Αλύσου,μεταδίδουν τα μηνύματα του χαράκτη στα μέλη της Στοάς, αλλά ταυτόχρονα, μέσω του Κόρυμβου, φορτίζει όλη, την Στοά με τις ενέργειες του Τεκτονισμού, εσωτερική εμπειρία, ξένη στον κόσμο των αμύητων, που σκοπό έχουν τον δύσκολο δρόμο προς την Ανατολή, μέσω της στήλης του Βορρά.
freemasonastrology 