Category: Ιστορία
Part One: The First Step
Chapter I. An Introduction to the First Step
Chapter II. The Petition for Membership
Chapter III. The Ballot
Chapter IV. Worthy and Well-Qualified
Chapter V. The Hoodwink
Chapter VI. The Cable Tow
Chapter VII. The Lodge
Chapter VIII. The Entrance
Chapter IX. The Sharp Instrument
Chapter X. Invoking the Blessing of Deity
Chapter XI. Circumambulation
Chapter XII. Approaching the East
Chapter XIII. The Altar
Chapter XIV. The Obligation
Chapter XV. The Three Great Lights
Chapter XVI. The Lesser Lights
Chapter XVII. Lux e Tenebris
Chapter XVIII. Words, Grips and Tokens
Chapter XIX. The Rite of Salutation
Chapter XX. The Apron
Chapter XXI. Destitution
Chapter XXII. The Northeast Corner
Chapter XXIII. Working Tools of an Entered Apprentice
Part Two: The Second Step
Chapter XXIV. An Introduction to the Second Step
Chapter XXV. Passing
Chapter XXVI. Square on the Breast
Chapter XXVII. The Scripture Reading From Amos
Chapter XXVIII. The Oblong Square
Chapter XXIX. Due Form
Chapter XXX. Working Tools of a Fellow Craft
Chapter XXXI. The Ashlars
Chapter XXXII. The Middle Chamber
Chapter XXXIII. Operative and Speculative
Chapter XXXIV. The Two Great Pillars
Chapter XXXV. The Globes
Chapter XXXVI. The Ascent
Chapter XXXVII. The Builders
Chapter XXXVIII. The Five Senses
Chapter XXXIX. The Liberal Arts and Sciences
Chapter XL. The Ephraimitish War, and Corn, Wine and Oil
Chapter XLI. The Letter G
Part Three: The Third Step
Chapter XLII. An Introduction to the Third Step
Chapter XLIII. The Vital Parts of the Breast
Chapter XLIV. The Golden Bowl and the Silver Cord
Chapter XLV. That Which Was Lost
Chapter XLVI. The Trowel
Chapter XLVII. The Hiramic Legend
Chapter XLVIII. Eternal Life
Chapter XLIX. The Lion’s Paw
Chapter L. The Emblems
Chapter LI. The Emblems (Continued)
Chapter LII. The Emblems (Continued)
Chapter LIII. The Emblems (Continued)
Chapter LIV. Conclusion
O συμβολισμός του Τεκτονισμού υπο Albert G. Mackey 1882
Title Page and Front Matter
Preface
Contents
I. Preliminary. The Origin and Progress of Freemasonry
II. The Noachidæ
III. The Primitive Freemasonry of Antiquity
IV. The Spurious Freemasonry of Antiquity
V. The Ancient Mysteries
VI. The Dionysiac Artificers
VII. The Union of Speculative and Operative Masonry at the Temple of Solomon
VIII. The Travelling Freemasons of the Middle Ages
IX. Disseverance of the Operative Element
X. The System of Symbolic Instuction
XI. The Speculative Science and the Operative Art
XII. The Symbolism of Solomon’s Temple
XIII. The Form of the Lodge
XIV. The Officers of a Lodge
XV. The Point Within a Circle
XVI. The Covering of the Lodge
XVII. Ritualistic Symbolism
XVIII. The Rite of Discalceation
XIX. The Rite of Investiture
XX. The Symbolism of the Gloves
XXI. The Rite of Circumambulation
XXII. The Rite of Intrusting, and the Symbolism of Light
XXIII. Symbolism of the Corner-Stone
XXIV. The Ineffable Name
XXV. The Legends of Freemasonry
XXVI. The Legend of the Winding Stairs
XXVII. The Legend of the Third Degree
XXVIII. The Sprig of Acacia
XXIX. The Symbolism of Labor
XXX. The Stone of Foundation
XXXI. The Lost Word
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ
Ο δυτικός κόσμος, ιδιαίτερα η Ευρώπη, αποτέλεσε και αποτελεί χώρο κοινωνικών μεταβολών, πολιτικών και θρησκευτικών διαμαχών και εξελίξεων. Από το τέλος του Μεσαίωνα μέχρι σήμερα υπήρξε ο τόπος που γέννησε νέες ιδέες και φιλοσοφίες, οι οποίες άφησαν τεράστιο αντίκτυπο στη σκέψη και τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα στη σύγχρονη εποχή. Αναγέννηση, ουμανισμός, διαφωτισμός, η πτώση του φεουδαρχικού συστήματος, δημιουργία συνταγμάτων, επαναστάσεις, ναζισμός, κομμουνισμός, παγκόσμιοι πόλεμοι, γεννήσεις κρατών.
Ο Ελευθεροτεκτονισμός αποτελεί μια από τις πιο παλιές μυστικές αδελφότητες της γηραιάς ηπείρου και έχει καταφέρει να επιβιώσει μέχρι σήμερα διατηρώντας τον χαρακτήρα του ως θεσμός πανανθρώπινος και ως χώρος φιλοσοφικής και πνευματικής αναζήτησης. Πως και γιατί όμως, ένας θεσμός που έχει ως βάση την παράδοση και τη μελέτη πανάρχαιων πολιτισμών όπως ο ελληνικός, ο αιγυπτιακός ή ο εβραϊκός, άντεξε ένα τόσο ταραγμένο πέρασμα του χρόνου; Μέσα σε αυτόν τον ωκεανό κοινωνικών μεταβολών και ρευμάτων, ο Ελευθεροτεκτονισμός πώς πορεύθηκε;
Θα ξεκινήσουμε με την εποχή του Διαφωτισμού, μιας από τις πιο σημαντικές περιόδους για το ανθρώπινο γένος, καθώς και πρόδρομο της Γαλλικής Επανάστασης.
Ο Διαφωτισμός υπήρξε η αρχή του τέλους και η Γαλλική Επανάσταση το τελειωτικό χτύπημα αυτού που οι επιστήμονες της Κοινωνικής και Ιστορικής Δημογραφίας ονομάζουν «Παλαιό Καθεστώς». Την περίοδο αυτή οι διαφωτιστές πρέσβευαν τον ορθολογισμό και την πίστη στην πρόοδο, αξιώνοντας αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δράσης, στους πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και τη θρησκεία. Τάχθηκαν υπέρ της ατομικής ελευθερίας και ενάντια στην τυραννική διακυβέρνηση και την καταπίεση που ασκούσε η Εκκλησία.
Το δράμα της κοινωνικής μεταβολής και της απελευθέρωσης του νου, ωστόσο, δεν πήρε μέρος μονάχα στους δρόμους του Παρισιού ή στα πεδία του Λέξινγκτον και Κόνκορντ, αλλά και στις αμέτρητες στοές και αδελφότητες της περιόδου εκείνης. Οι συναθροίσεις αυτές με τα ερμητικά μυστικά, τον συμβολισμό και την παράδοσή τους, θεωρούνταν «χωνευτήρι ασέβειας και αναρχίας» σύμφωνα με τους δογματιστές της εκκλησίας όπως ο Ιησουίτης αββάς Augustin Barruel.
Η μυστικότητα ήταν ιδιαίτερα κοινή στις περισσότερες μεσαιωνικές συντεχνίες και η τέχνη των λιθοξόων δεν αποτελούσε εξαίρεση. Προς τα τέλη του 1600 άρχισαν να γίνονται δεκτοί και άνθρωποι που δεν εξασκούσαν το επάγγελμα του τέκτονα. Κάποιοι συγγραφείς υποστηρίζουν πως αυτή η τάση οφειλόταν στο ενδιαφέρον των μορφωμένων, καθώς και κάποιου μέρους της αριστοκρατίας, προς την τέχνη της αρχιτεκτονικής. Υπήρχε επίσης η πεποίθηση ότι οι στοές με τη μυστικότητα και τον συμβολισμό τους περιείχαν ερμητικές αλήθειες από αρχαίους πολιτισμούς. Το 1700, οι αρχές της λιθοδομής είχαν μεταμορφωθεί πλέον σε αλληγορίες, όπου ο άνθρωπινος νους είχε πάρει τη θέση του ακατέργαστου λίθου.
Το 1737 ο Λουδοβίκος ο 15ος, έπειτα από την ίδρυση της πρώτης ίσως στοάς στη Γαλλία το 1725, διακήρυττε πως «κανένας πιστός ακόλουθος του δεν μπορεί να ανήκει σε Τεκτονικές στοές». Η μυστικότητα των Τεκτονικών στοών με την εκτεταμένη χρήση του συμβολισμού τους, άφηναν γόνιμο έδαφος για συκοφαντίες και δημιουργικό υβρεολόγιο.
Στην Ευρώπη του 1700, ιδιαίτερα την ηπειρωτική, έλειπαν οι οργανισμοί εκείνοι που η αντίθεση και η αντίδραση στην τότε εξουσία θα μπορούσαν να βρουν έκφραση. Είναι λογικό, επομένως, ότι οι μυστικές εταιρίες, τα σαλόνια, οι Τεκτονικές στοές, καθώς και οι ιδιωτικές λέσχες ανάγνωσης λογοτεχνίας να αποτελέσουν εστίες για τους «ακτιβιστές» του Διαφωτισμού. Ιδιαίτερα ο Ελευθεροτεκτονισμός με τις συμβολικές τελετουργίες στις οποίες τα μυστικά της Τέχνης σταδιακά αποκαλύπτονταν μέσω παντοδύναμων μεταφορών, καθώς και τη ριζοσπαστική αλληγορία της τελειοποίησης του ανθρώπου όπως οι αυθεντικοί Τέκτονες λειαιναν την τραχιά πέτρα και τη διαμόρφωναν σε κυβικό λίθο, είχε ως αποτέλεσμα στοές από αδελφούς με κοινό σκοπό να ανακατασκευάσουν στον εσωτερικό κύκλο τους το φως της σοφίας και να το διαχύσουν στην οικουμένη. Αποτέλεσαν τεράστιο πόλο έλξης σε κάθε ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο.
Ενώ είναι αρκετά εύκολο και απλοϊκό να θεωρήσουμε ότι οι Τεκτονικές στοές ευθύνονται για την Γαλλική Επανάσταση, οι θεωρίες συνομωσίας είναι αμέτρητες εξάλλου από τότε, η πραγματικότητα είναι ότι οι περισσότεροι Τέκτονες αδελφοί κινήθηκαν ατομικά και μπορεί να μην γνώριζαν ο ένας τον άλλον εκείνην την περίοδο. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις χίλιες περίπου ενεργές στοές πριν την επανάσταση μονάχα 75 βρίσκονταν σε θέση να συνεχίσουν το 1800. Παρ’ όλα αυτά με τη λειτουργία τους πριν την επανάσταση κατάφεραν να αποκτήσουν σχετική ανεξαρτησία και από το Κράτος και από την Εκκλησία.
Στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, στην Αμερικάνικη επανάσταση και ανεξαρτησία, οι Τέκτονες αδελφοί πήραν ενεργό ρόλο, λειτουργώντας και εκεί ατομικά, επηρεασμένοι από τα ιδεώδη του Διαφωτισμού για επικράτηση της λογικής, της ελευθερίας του νου και του ανθρώπου. Είναι χαρακτηριστικό επίσης, ότι κείμενα όπως «Η Διακήρυξη των δικαιωμάτων του Ανθρώπου» είναι εμποτισμένα με λόγια που προτρέπουν την αδελφοσύνη και την ελευθερία ως φυσικό γνώρισμα και δικαίωμα του ανθρώπου. Και φυσικά δεν γίνεται να ξεχάσουμε το τρίπτυχο «Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα».
Παρ’ όλο που ο θεσμός του Τεκτονισμού και η συνδρομή του στον Διαφωτισμό αποτελεί μεγάλη συζήτηση για τους ιστορικούς, είναι αδιαμφισβήτητο ότι σημαντικά πρόσωπα και ηγετικές προσωπικότητες του Διαφωτισμού ήταν Τέκτονες αδελφοί όπως ο Μοντεσκιέ, ο Βολταίρος, ο Πόουπ, ο Μότζαρτ, ο Γκαίτε, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος. Για τον Γερμανό ιστορικό Reinhart Koselleck «στην ήπειρο δυο ήταν οι κοινωνικές δομές που άφησαν το σημάδι τους στην εποχή του Διαφωτισμού, η Δημοκρατία των Γραμμάτων και οι Τεκτονικές στοές».
Πριν περάσουμε στον 20ο αιώνα είναι σημαντικό να αναφέρουμε και την Παρισινή Κομμούνα, με την οποία οι Παρισινοί αδερφοί ασχολήθηκαν ενεργά. Μάλιστα στις 29 Απριλίου 1871 αρκετές χιλιάδες Ελευθεροτέκτονες και των δυο στρατοπέδων (υπέρ και κατά της Κομμούνας) συναντήθηκαν μπροστά από τις στρατιωτικές δυνάμεις των Βερσαλλιών σε μια προσπάθεια διπλωματικής επίλυσης η οποία απέτυχε.
Ο 20ος αιώνας σημαδεύτηκε από δυο παγκοσμίους πολέμους, καθώς και την άνοδο απολυταρχικών καθεστώτων τα οποία έβλεπαν τον Ελευθεροτεκτονισμό εχθρικά. Στη ναζιστική Γερμανία, στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης και στην Σοβιετική Ένωση κατά την διάρκεια της κομμουνιστικής περιόδου ο Ελευθεροτεκτονισμός καταπιέστηκε.
Έπειτα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ο θεσμός συνέχισε την ανάπτυξη του και αύξηση των μελών του. Ωστόσο το αντί-τεκτονικό αίσθημα μεγάλωνε επίσης. Οι ναζί θεωρούσαν ότι ο Τεκτονισμός ήταν η αιτία της ήττας της Γερμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ο ίδιος ο Χίτλερ έγραφε στο βιβλίο του «ο Αγών μου» ότι οι Τέκτονες είναι υποταγμένοι στους Εβραίους και αποτελούν Σιωνιστικό όχημα τους. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου δολοφονήθηκαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως 80 με 200 χιλιάδες αδελφοί Τέκτονες. Το ναζιστικό καθεστώς θεωρούσε τον Ελευθεροτεκτονισμό ιδεολογικό αντίπαλο του και για αυτό οι κρατούμενοι Τέκτονες έφεραν ανεστραμμένο κόκκινο τρίγωνο. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε τη δημιουργία της στοάς «Liberté chérie» (Γλυκιά Ελευθερία) μέσα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Esterwegen στις 15 Νοεμβρίου 1943 από επτά Βέλγους έγκλειστους σε αυτό αδελφούς, στο οποίο μάλιστα υπήρξε και μύηση ενός όγδοου. To όνομα της στοάς προέρχεται από τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας «La Marseillaise» τον οποίο είχε γράψει ο επίσης αδερφός Τέκτονας Joseph Rouget de Lisle.
Την περίοδο αυτή, οι Τέκτονες για να αποφύγουν τους διωγμούς στη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο το λουλούδι μυοσωτίς (στα αγγλικά το ονομάζουν Forget-me-not). Μετά το τέλος του πολέμου φοριέται από τους Τέκτονες του κόσμου εις μνήμην των θυμάτων αδελφών από το καθεστώς των ναζί.
Από το τέλος του 1700 το στίγμα που είχαν επισυνάψει στον Τεκτονισμό, κλήρος και οι αρχές του Παλαιού Καθεστώτος, είχε αρχίσει να επικρατεί. Έκαναν συχνά την εμφάνιση τους λιβελλογραφήματα με τίτλους που υπόσχονταν την αποκάλυψη των τεκτονικών μυστηρίων. Όσο ο Τεκτονισμός ως θεσμός, δυνάμωνε και προσείλκυε περισσότερα μέλη κατά τη διάρκεια των χρόνων, τόσο εμφανιζόντουσαν και νέες ομάδες, απόψεις και συκοφαντίες που έβαλλαν κατά του.
Ο Ελευθεροτεκτονισμός στο τέλος όμως, επιβίωσε αυτά τα χρόνια στη φουρτούνα των κοινωνικών μεταβολών, όχι επειδή αποτελείται από τα πιο δυνατά ή τα πιο έξυπνα μέλη, αλλά επειδή τα μέλη του προσπαθούν να τελειοποιήσουν τους εαυτούς τους, ακούραστοι εργάτες, όντας ελεύθεροι και χρηστοήθεις, ως γνήσια τέκνα και πολεμιστές του φωτός.
<< Σήμερον η Ελλάδα ομοιάζει την έγγυον γυναίκα, ήτις είναι οκτώ μηνών και προσεβλήθη από περιπνευμονίαν. Προσκαλείται ο ιατρός και βλέπει, ότι η γυνή πάσχει από περιπνευμονίαν και λέγει:Αίμα. Η μαμή από το άλλο μέρος φωνάζει:Είναι οκτώ μηνών. Μη βγάζετε αίμα, διότι θα αποβάλη. Τι θα κάμωμεν εις αυτή την περίστασιν? Αν δεν βγάλωμεν αίμα, αποθνήσκει από περιπνευμονίαν. Αν της βγάλωμεν, αποθνήσκει. Εις αυτήν την κατάστασιν ευρισκόμεθα και πρέπει να ήμεθα προσεκτικοί και να μεταχειρισθώμεν έμμεσα θεραπευτικά μέσα.
Η Ελλάδα ομοιάζει ωρολόγιον, το οποίον, εγγυχθέντων των ημερών του, εργάζεται ατάκτως και το οποίον δυστυχώς από το 1833 μέχρι σήμερον εδούλευε με το δάκτυλον. Δεν εκουρδίζετο ποτέ, διότι η μηχανή ήτο χαλασμένη.
Η Ελλάς διοικείται ευκόλως η ουδόλως διοικείται. Δεν έχει μέσον όρον. Νομίζω λοιπόν, ότι πρέπει να εργασθώμεν όλοι-διότι, άς ομολογήσωμεν το λάθος μας, όλοι έχομεν από ένα τόσο κομματάκι επιτηδειότητος. Και όλοι επίσης ομοιάζομεν τον σαλίγγαρον, όστις είναι επάνω είς την φωτιά και εν τούτοις τραγωδεί. Πρέπει συνεπώς να προσέξωμεν.>>
Εφημερίδα των Συζητήσεων της Βουλής, 1868, τόμ. Γ, σελ 252.
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης( 1829-1894).Στρατιωτικός , πολιτικός, φιλόλογος, εγγονός του Αρχιστρατήγου του 1821, γνωστός με το φιλολογικό του ψευδώνυμο Φαλέζ.
Σεβάσμιος της Στοάς Πίστης. Τεκτονικά έργα του είναι τα ακόλουθα
1-Ο Ιερεύς των Ελευσινίων α’ ‘εκδοση 1860 β΄ ‘εκδοση 1866
2-Το Τεκτονικό σφυρίον 1867
Αλίευσε ο Mercurius Astrologus 1638
Η Μικρασιατική καταστροφή, πριν από 90 χρόνια, έφερε αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και μεγάλες κοινωνικές ανατροπές. Ο Κεμάλ, με τους Νεότουρκους, συνέχιζε την γενοκτονία των μειονοτήτων στην Μικρά Ασία.
Οι Ελληνες Τέκτονες, αποφάσισαν να κάνουν γνωστή σε όλο τον κόσμο την γενοκτονία με μια συμβολική κίνηση.
Στις 13 Μαίου 1923, ημέρα Κυριακή, οι Τέκτονες ανέβηκαν τα Προπύλαια και συγκεντρώθηκαν στο Ναό της Αθηνάς Παρθένου. Ο τότε Μεγάλος Διδάσκαλος Κων. Αγγελόπουλος μαζί με τους Μεγάλους Αξιωματικούς άνοιξε μέσα στον Παρθενώνα Τεκτονικές εργασίες σε Πρώτο Συμβολικό Βαθμό.
Στην ομιλία του τόνιζε την γενοκτονία που γίνεται στους Ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας και έκανε έκκληση σε όλους τους Τέκτονες της Υφηλίου να προστατεύσουν τους αιχμαλώτους και να στείλουν οικονομική ενίσχυση για τα εκατομμύρια προσφύγων που είχαν έλθει στην Ελλάδα.
Μετά την τελετή εκδόθηκε ψήφισμα προς όλες τις Τεκτονικές της Υφηλίου. Στο ψήφισμα ανταποκρίθηκαν πολλές Τεκτονικές δυνάμεις. Τα χρήματα πού συγκεντρώθηκαν πήγαν όλα για ανακούφιση των προσφύγων.
Βιβλιογραφικές Πηγές για το ανωτέρω άρθρο
Ευστάθιος Λιακόπουλος Ο Τεκτονισμός στην Ελλάδα εκδόσεις Ιόνιος Φιλοσοφική Κέρκυρα 2009
Ιωάννης Λουκάς Ιστορία της Ελληνικής Μασονίας και Ελληνική Ιστορία εκδόσεις Παπαζήση Αθήνα 1991
Θ.Π Τάσιος Η συμβολική Τεκτονική Αθήνα 1996
ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΠΕΡΑΚΗΣ, Μάθε να κτίζεις πέτρα, Ηράκλειο, σελ 100
Οι εφημερίδες έχουν τακτική στήλη για λογοτεχνία, κινηματογράφο, θέατρο, μουσική, όχι όμως για αρχιτεκτονική. Οι αρχιτέκτονες και μηχανικοί ουσιαστικά δεν δημοσιογραφούν. Γιατί άραγε; Οι συνθήκες του επαγγέλματος και της ζωής τους, προφανώς. Οι μαστόροι, δε, δεν γράφουν βιβλία. Για τη δουλειά τους, κάποτε θαυμαστή στον κόσμο, μιλάνε οι λαϊκές παραδόσεις: Για το σχέδιο της Αγια-Σοφιάς, για το γεφύρι της Άρτας, για θεμελιώσεις κτισμάτων, για το γεφύρι του Κούκου στον Αλφειό, που η σκαλωσιά του καλουπιού του πάτησε πάνω σε «τριχιές», για το λεπτομερές σχέδιο σύμφωνα με το οποίο έγινε «τ’ γιοφυρ’ τ’ Ουζούν Κιοπρού» (μακρύ γεφύρι) στην Ανατολική Θράκη.
Μία από τις πλέον αινιγματικές και δυσερμήνευτες εορτές της θρησκείας μας, είναι η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ την οποία γιορτάζουμε αύριο.
Καταρχήν είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι σε αυτήν την γιορτή της αυριανής ημέρας, δεν αναφέρεται το όνομα του Χριστού αυτό καθεαυτό, αλλά μνημονεύεται με την χαρακτηριστική του ιδιότητα του ΣΩΤΗΡΟΣ.
Η ΣΩΤΗΡΙΑ της Ψυχής μας λοιπόν ταυτίζεται απολύτως με το θέμα της ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ της υπόστασής μας και είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, αν ακολουθήσουμε την ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Για να καταφέρει όμως ένας Άνθρωπος να οδηγηθεί στην Σωτηρία, δεν είναι αρκετή μόνο η ΜΟΡΦΩΣΗ και η ΓΝΩΣΗ την οποία μπορεί να αποκτήσει μέσα από τα βιβλία και τα εκπαιδευτικά συστήματα.
Η ΜΕΤΑ-ΜΟΡΦΩΣΗ την οποία έχουμε ανάγκη για την ΣΩΤΗΡΙΑ μας, αποτελεί σαφέστατα προϊόν της ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ μας ΖΩΗΣ, δηλαδή της προσωπικής σχέσης που έχει αναπτύξει ο κάθε Άνθρωπος ξεχωριστά με τον Θεό, επομένως αποτελεί ξεκάθαρα θέμα ΜΕΤΑ-ΦΥΣΙΚΗΣ.
Τα ερωτήματα όμως που προκύπτουν, δυστυχώς παραμένουν αναπάντητα.
Ποια είναι ακριβώς η έννοια αυτής της ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ και κατά ποιον τρόπο σχετίζεται με την ΣΩΤΗΡΙΑ;
Επιπλέον, πώς θα μπορούσαμε και εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Χριστού και να την κατακτήσουμε;
Αν καταφέρουμε να κατανοήσουμε αυτές τις άκρως μυστηριακές έννοιες και να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, σημαίνει ότι μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε σε βάθος την διδασκαλία του Χριστού, κάτι για το οποίο όπως είδαμε χρειάζεται η ΜΕΤΑ- ΜΟΡΦΩΣΗ.
Όπως είναι προφανές η ΜΕΤΑ-ΜΟΡΦΩΣΗ είναι ακόμα ένα από τα πολλά ΘΑΥΜΑΤΑ του Χριστού και σαν θαύμα, σχετίζεται απολύτως με την ΜΕΤΑ-ΦΥΣΙΚΗ υπόσταση της Θείας Του διδασκαλίας,
Ας δούμε πρώτα τι ακριβώς συμβαίνει κατά την διάρκεια της ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ.
Ο Χριστός ανεβαίνει μαζί με τρεις μαθητές του στο όρος Ταβώρ, όπου και τους αποκαλύπτει την πραγματική του μορφή, μέσα σε ένα περιβάλλον νεφελών!
Πράγματι, ο όρος «ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ» σημαίνει αλλαγή μορφής!
Αυτό σημαίνει ότι σε μία συγκεκριμένη στιγμή που επέλεξε ο Χριστός, ΕΛΑΒΕ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ και φανέρωσε στους Μαθητές του, όλη την δόξα της Θεότητάς του, με την οποία βεβαίως ήταν ενωμένη η Ανθρώπινη Φύση του, από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον πλανήτη μας!
Ως προς το θέμα της Μεταμόρφωσης έχουμε πολλές σημαντικές αναφορές από τους πατέρες της εκκλησίας μας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, είπε ότι ο Χριστός δεν έδειξε, παρά ένα μικρό μόνο μέρος της θείας φύσης του, τόσο που οι μαθητές του που ήταν παρόντες να μπορέσουν ν’ αντέξουν, διότι διαφορετικά, αν τους έδειχνε ολόκληρη την ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ του, κινδύνευαν να χάσουν ακόμα και την ζωή τους!
Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, αναφέρει χαρακτηριστικά, ότι το θέαμα του ΦΩΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ του Κυρίου μας είναι το ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΟΓΔΟΗΣ ΜΕΡΑΣ, δηλαδή της επέκεινα ζωής του κόσμου που όπως γνωρίζουμε δημιουργήθηκε σε 7 ημέρες και αναφέρεται στην ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΜΑΣ.
Αυτό λοιπόν που γιορτάζουμε και τιμούμε αύριο, είναι το καταπληκτικό γεγονός ότι ο Χριστός για κάποια δεδομένη στιγμή, άλλαξε την γνωστή μορφή του με την οποία εμφανίστηκε στον πλανήτη μας και ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΕ ΦΩΣ!
Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε, ότι δεν πρόκειται για το συνηθισμένο Φως το οποίο γνωρίζουμε, αλλά σαφέστατα πρόκειται για ένα Φως ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟ που δεν γνωρίζουμε.
Τόσο η εκκλησία μας, όσο και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, διαχωρίζουν απολύτως αυτά τα δύο εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους «ΦΩΤΑ».
Πρόκειται βεβαίως, για το ΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ και το ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ.
Το ΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ αναφέρεται στο γνωστό μας Φως, που προέρχεται από τον Ήλιο μας και αφορά στο δικό μας Ηλιακό Σύστημα το οποίο και φωτίζει.
Αντιθέτως, το ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ αναφέρεται στην ΜΕΘΕΞΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ και αναφέρεται στο ΦΩΣ ολόκληρου του Σύμπαντος.
Το Άκτιστο Φως αφορά στην ΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Αυτά τα δύο «Φώτα» είναι γνωστά στην σύγχρονη Φυσική, η οποία τα διαχωρίζει ουσιαστικά, με τον γνωστό μαθηματικό τύπο της θεωρίας της σχετικότητας. Ε=mc2
Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ θα μπορούσε να εκληφθεί ως η κατεξοχήν επιστημονική ανάλυση της ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ουσιαστικά αυτό που περιγράφει η θεωρία της Σχετικότητας, είναι ακριβώς αυτό που έδειξε την αυριανή ημέρα, ο Χριστός στους Μαθητές του:
Ο τρόπος με τον οποίο η ΥΛΗ (δηλαδή το Σώμα Του) μετατρέπεται ή ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ σε ΕΝΕΡΓΕΙΑ (δηλαδή σε Φως) και το αντίστροφο!
Γνωρίζουμε ότι στην Φυσική, με το γράμμα c συμβολίζεται η ταχύτητα του Φωτός η οποία προσεγγίζει την ασύλληπτη ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.
Παρατηρούμε όμως ότι στον μαθηματικό τύπο της θεωρίας της Σχετικότητας, το σύμβολο που χρησιμοποιούμε δεν είναι το c, αλλά το c2.
Δηλαδή, δεν πρόκειται για 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, αλλά για τον κυριολεκτικά αστρονομικό αριθμό 300.000 Χ 300.000 =90.000.000.000.
Δηλαδή πρόκειται για ένα Φως που εμείς δεν βλέπουμε ποτέ, διότι «τρέχει» με την ταχύτητα των Ενενήντα δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο!
Θα μπορούσαμε λοιπόν να ταυτίσουμε την ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ με την ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ και να θεωρήσουμε ότι:
Το c αναφέρεται στο ΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ και
Το c2 αναφέρεται στο ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ.
Συνεπώς η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ, αφορά στο μείζον θέμα της ΣΩΤΗΡΙΑΣ της Ψυχής του κάθε Ανθρώπου. Διότι αναφέρεται στον τρόπο που από ένας απλός Άνθρωπος που ζει και αντιλαμβάνεται μόνο το c ή Κτιστό Φως, θα μπορούσε να ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ, με άμεσο αποτέλεσμα να ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΘΕΟΣ που θα αντιλαμβάνεται το c2 ή το Άκτιστο Φως – εκπληρώνοντας με τον τρόπο αυτόν την ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ.
Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι για όσο βρισκόμαστε κάτω από την επήρεια του ΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, η Ψυχή μας βρίσκεται δεμένη με τα «δεσμά του Προμηθέα», βρίσκεται δηλαδή υπό περιορισμό, που της επιτρέπει να κατοικεί μόνο εντός του Ηλιακού μας συστήματος που χαρακτηρίζεται από το c.
Ο προορισμός όμως του Ανθρώπου είναι να απαλλαγεί από αυτά τα δεσμά του, που στην Αστρολογία είναι γνωστά ως οι «Δεσμοί της Σελήνης», οι οποίοι είναι υπεύθυνοι της λειτουργίας του Νόμου των επανενσαρκώσεων.
Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές από την στήλη αυτή, υπάρχουν τρείς διαφορετικοί κόσμοι ή βασίλεια:
Ο Κόσμος των ΙΔΕΩΝ στον οποίο βρίσκεται η Ψυχή μας άσαρκη, δηλαδή για όσο δεν διαθέτει υλικό σώμα και κατοικεί στην Σελήνη.
Ο Κόσμος των ΕΙΔΩΝ στον οποίο βρίσκεται η Ψυχή μας όσο είναι ένσαρκη, δηλαδή για όσο διαθέτει υλικό σώμα και κατοικεί στον πλανήτη Γη.
Τα δεσμά του Προμηθέα ή οι Δεσμοί της Σελήνης, με τα οποία είναι δεμένη η Ψυχής μας, μάς αναγκάζουν να μεταφερόμαστε και να ζούμε συνεχώς ένσαρκοι και άσαρκοι μεταξύ Γης και Σελήνης.
Υπάρχει όμως και ο Κόσμος των ΑΪΔΙΩΝ.
Στον Μυστηριώδη αυτόν Κόσμο, πρόκειται να μεταβεί η Ψυχή μας όταν ολοκληρώσει τον Κύκλο των επανενσαρκώσεών της, όταν δηλαδή ολοκληρώσει επιτυχώς ολόκληρη την σειρά των μαθημάτων τα οποία μαθαίνει ακολουθώντας αυτήν την διαδικασία και μετατραπεί ή ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΕΙ σε ΚΑΘΑΡΟ ΠΝΕΥΜΑ.
Η διαδικασία αυτή ονομάζεται ΠΝΕΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Μετά από αυτές τις απαραίτητες διευκρινήσεις μπορούμε να κατανοήσουμε το ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ της αυριανής ημέρας.
«Μετεμορφώθης εν των όρει, Χριστέ ο Θεός, δείξας τοις Μαθηταίς σου την δόξαν σου καθώς ηδύναντο. Λάμψον και ημίν τοις αμαρτωλοίς το φως σου το αΐδιον, πρεσβείαις της Θεοτόκου, Φωτοδότα δόξα σοι».
Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι ο Χριστός κατά την διάρκεια της Μεταμόρφωσής του, μετέβη πράγματι στον ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΪΔΙΩΝ, τον κόσμο του Άκτιστου Φωτός!
Σε πολλούς τόπους της πατρίδας μας, υπάρχει η παράδοση ότι την παραμονή το βράδυ, κάποια ώρα, ανοίγουν ξαφνικά οι ουρανοί και φαίνεται αυτό το «ΑΓΙΟ ΦΩΣ», σε όσους είχαν την υπομονή και την πίστη να ξαγρυπνήσουν.
Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι ακολουθώντας την θεία διδασκαλία του Χριστού, θα αξιωθούμε και εμείς να ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΟΥΜΕ ακολουθώντας το παράδειγμά του.
Όπως συμβαίνει σε μία ασήμαντη και δυσκίνητη ΚΑΜΠΙΑ που ζει σε ένα απολύτως περιοριστικό και σκοτεινό περιβάλλον, να ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΟΥΜΕ σε μια πανέμορφη ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ που θα μπορεί να πετά ελεύθερη στο ΦΩΣ και να θαυμάζεται από όλον τον κόσμο! Το διαβασαμε εδω
ΚΟΡΥΜΒΟΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ Γ ΑΡ ΦΥΛΛΟΥ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1962
Ο ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β
Ο ΤΕΚΤΟΝΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β
Απο την προσωπική συλλογή του Mercurius Astrologus 1638
Σημειώσεις βιβλιογραφικές παραπομπές
* Η Katharina Thomson γεννήθηκε στο Cambridge το 1906. Ο πατέρας της ήταν ο Αιδεσιμότατος Δόκτωρ Hugh Stewart, καθηγητής της γαλλικής φιλολογίας και Fellow στο Trinity College του Πανεπιστημίου του Cambridge, πολύ γνωστός από τα έργα του πάνω στο Pascal. Η μητέρα της είναι η Κυρία Jessie Stewart, μαθήτρια και βιογράφος της μεγάλης αρχαιολόγου Jane Harrison.
Σπουδαία ελληνική και λατινική φιλολογία στο Girton College του Πανεπιστημίου του Cambridge απ’ όπου αποφοίτησε με άριστα το 1928. Από μικρή όμως σπούδαζε και μουσική (πιάνο), και όταν τελείωσε τις κλασικές σπουδές πήγε στη Φρανκφούρτη, στο Conservatorium του Dr. Hochs, όπου και τελειοποιήθηκε. Ειδικεύτηκε στην παλαιότερη μουσική για κλαβιέ (keyboard), και έπαιξε σε πολλά κονσέρτα harpsichord και virginal, και ακόμα στο ραδιοφωνικό σταθμό του Λονδίνου. Για δυο χρόνια δίδαξε μουσική στο Nottingham.
Το 1934 παντρεύτηκε τον George Thomson τότε καθηγητή στο King’s College του Πανεπιστημίου του Cambridge, και αργότερα καθηγητή της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του Birmingham.
Το 1940, μαζί με έναν γιατρό που είχε πολεμήσει στη Διεθνή Ταξιαρχία στην Ισπανία, ίδρυσαν μια εργατική χορωδία γνωστή με το όνομα με το όνομα Birmingham Clarion Singers. Η χορωδία αυτή, σε όλη τη διάρκεια των εικοσιπέντε ετών από την ίδρυσή της, αφιέρωσε τις υπηρεσίες της στο εργατικό κίνημα της Αγγλίας, έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα για τα κονσέρτα της κλασικής και λαϊκής μουσικής, και προσκλήθηκε δυο φορές στο εξωτερικό, στην Τσεχοσλοβακία και στη Ρουμανία.
Από το 1961 άφησε τη διεύθυνση της χορωδίας αυτής για να αφιερωθεί στη θεωρητική έρευνα, ιδιαίτερα πάνω στο Μότσαρτ, και στην αγγλική λαϊκή του δέκατου έβδομου αιώνα. Έγραψε αρκετά άρθρα, για το Μότσαρτ, τον Henry Purcell, και τον Vaughan Williams, για το εθνικό πνεύμα στη μουσική, και για τα εργατικά τραγούδια της Αγγλίας, που δημοσιεύτηκαν στο Marxism today, στο Music and Life και στο Deutsche Jahrbuch für Volkskunde. (Σημ. τ. μετ.)
Οι περισσότερες από τις σημειώσεις που ακολουθούν γράφτηκαν από το μεταφραστή για το γενικό αναγνώστη που δεν έχει ή που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μια εγκυκλοπαίδεια. Για χάρη του ίδιου αναγνώστη θεώρησα σκόπιμο να μην αφήσω αμετάφραστο όρο που του δημιουργεί κενά, έστω και αν η απόδοση δεν μπορούσε να είναι απολύτως ακριβής. Παραθέτω όμως δίπλα αμετάφραστους τους όρους για τον ειδικό, και θα του ήμουνα βαθιά υπόχρεος αν μου υπόδειχνε τα λάθη μου. Δεν πρόσθεσα σημειώσεις για μερικά ονόματα, Μπαχ, Χαϊντελ, Γκαίτε, Ένγκελς, κ.α., γιατί νομίζω πως και οι λίγοι αναγνώστες που δεν θα ξέρουν τίποτα γι αυτά θα είναι εύκολο να πληροφορηθούν.
Ο μεταφραστής
1. Ο Wolfgang-Amadeus Mozart, γεννήθηκε στο Σάλτσμπουργκ το 1756. Από τεσσάρων ετών άρχισε ν’ αυτοσχεδιάζει μικρές συνθέσεις στο κλειδοκύμβαλο. Ο πατέρας του, που ήταν και ο ίδιος αξιόλογος συνθέτης και βιολιστής, διέκρινε έγκαιρα την ιδιοφυΐα του γιου του, έγινε ο δάσκαλός του, και αφιέρωσε τη ζωή του στη διαμόρφωσή της. Μόλις έξι χρονών, το 1762, τον οδηγεί μαζί με τη επίσης προικισμένη κόρη του Μαρία-Άννα (Nannerl) σε καλλιτεχνικές περιοδείες στην Ευρώπη, όπου δίνει συναυλίες και θαυμάζεται σαν παιδί θαύμα. Η πρώτη περιοδεία ήταν στο Μόναχο και στη Βιέννη. Η δεύτερη άρχισε το 1763 και τελείωσε το 1765. Πήγε στις Βρυξέλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, όπου γνώρισε τον Ιωάννη-Χριστιανό Μπαχ και πήρε μια σειρά πολύτιμα μαθήματα, στο Άμστερνταμ και στη Ζυρίχη. Το 1766, σε συνεργασία με τον Μιχαήλ Χάιντν, έγραψε το πρώτο του ορατόριο, Το καθήκον της Πρώτης Εντολής, και μελοποίησε τη λατινική κωμωδία Απόλλων και Υάκινθος. Το 1769 άρχισε μια τρίτη καλλιτεχνική περιοδεία, αυτή τη φορά στη Ιταλία. Πήγε στη Μάντουα, στη Βερόνα, στο Μιλάνο, όπου ανέβασε το μελόδραμά του, Μιθριδάτης Βασιλιάς του Πόντου, βασισμένο σε μια ιταλική διασκευή του έργου Μιθριδάτης του Ρακίνα, και ακόμα στη Μπολώνια, στην Παδούα, στη Νεάπολη και στη Ρώμη. Επέστρεψε στο Σάλτσμπουργκ το 1771, και έγραψε το Όνειρο του Σκιπιώνα, ένα μονόπρακτο μελόδραμα που ανεβάστηκε το 1772, με την ευκαιρία της ενθρονίσεως του αρχιεπισκόπου Κολλορέντο. Τον ίδιο χρόνο ξαναγύρισε στο Μιλάνο, όπου ανέβασε την όπερα Lucio Silla. Το 1775 ανέβασε, στο Μόναχο, την όπερα La Finta Giardiniera, και στο Σάλτσμπουργκ την όπερα Βασιλιάς Ποιμένας. Τον ίδιο καιρό έγραψε τον Βασιλιά Θάμο και πολλές συμφωνίες, λειτουργίες και κονσέρτα. Το 1777 ταξίδεψε στο Μανχάιμ, όπου γνώρισε την καλύτερη ορχήστρα της Γερμανίας, και την πρώτη του ερωτική περιπέτεια με την Αλοϋσία Βέμπερ, μια διάσημη αοιδό, την οποία και θέλησε να παντρευτεί, αλλά ο πατέρας του αρνήθηκε, κι αναγκάστηκε να πνίξει το αίσθημά του και να φύγει για το Παρίσι. Εκεί πέθανε η μητέρα του που τον συνόδευε κι απογοητευμένος γύρισε στο Σάλτσμπουργκ. Το 1981 ανέβασε στο Μόναχο την όπερα Ιδομενέας, που τον καθιέρωσε σαν έναν από τους κορυφαίους δραματικούς συνθέτες της Γερμανίας, και τον ίδιο χρόνο άφησε το Σάλτσμπουργκ και εγκαταστάθηκε στη Βιέννη, κοντά στην οικογένεια Βέμπερ. Ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκε την αδερφή της Αλοϋσίας, Κωστάντζα. Στα 1784 έγινε μέλος της Εταιρείας των Ιλλουμινάτων Μασόνων. Στη δεκαετία που ακολούθησε από την εγκατάστασή του στη Βιέννη ως το θάνατό του, έγραψε τα καλύτερα έργα του: Αρπαγή από το Σεράι (1781), Οι Γάμοι του Φιγκαρό (1786), έξι κουαρτέτα, τα καλύτερά του, που τα αφιέρωσε στο Χάυντ (1784-1785), Ο Δον Ζουάν (1787), οι τρεις μεγάλες συμφωνίες του: 39η σε μι υφ., 40η σε σολ ελ., και 41η του «Διός» σε ντο μειζ. (1788), Έτσι κάνουν όλες (1790), Η Μεγαλοψυχία του Τίτου (1791), Ο Μαγικός Αυλός (1791), μια Πένθιμη Λειτουργία (Requiem), που την άφησε ημιτελή. Πέθανε το Δεκέμβρη του 1791 μόλις τριάντα πέντε χρονών.
Ο Μότσαρτ έζησε μια ζωή γεμάτη φτώχεια και στερήσεις. Από το 1772 ως το 1781, που ήταν μουσικός της Αυλής και της Μητρόπολης, έπαιρνε ένα γελοίο μισθό 25 φράγκα το μήνα, για τα οποία όμως ήταν υποχρεωμένος να ζει σαν δουλοπάροικος, να τρώει με τους υπηρέτες, και να υφίσταται εξευτελισμούς και ταπεινώσεις για τις οποίες όταν διαμαρτυρόταν, ο αρχιεπίσκοπος τον έβριζε και ο γραμματέας τον έδιωχνε με τις κλωτσιές. Ήταν γι’ αυτό που παράτησε το Σάλτσμπουργκ και πήγε στη Βιέννη. Το 1787, ύστερα απ’ το θάνατο του Γκλούκ, ονομάστηκε σύνθετης της αυτοκρατορικής Αυλής, με μισθό 800 φλορίνια το χρόνο, το μόνο ταχτικό αλλά ανεπαρκές εισόδημα που έλαβε στη ζωή του. Έτσι αναγκαζόταν να δουλεύει πάντα σκληρά για να ζήσει, γράφοντας κατά παραγγελία συνθέσεις που πληρωνόντουσαν σε εξευτελιστικές τιμές. Πέθανε πάμπτωχος, και του έγινε μια απλή φτωχική κηδεία, που την ακολούθησαν λίγοι φίλοι και μερικοί τους όχι ως το τέλος λόγω κακοκαιρίας. Ένας κοινός τάφος τον σκέπασε που κανείς δεν ξέρει σήμερα που είναι.
Πενήντα χρόνια ύστερα, ένα Μουσείο Μότσαρτ ιδρύθηκε στο Σάλτσμπουργκ και μια Μουσική Ακαδημία με το όνομα Mozarteum. Το 1862, ο Ludwig von Köchel εξέδωσε έναν γενικό χρονολογικό και θεματικό κατάλογο των έργων του (Chronologisch-thematisches Verzeichnis sämtlischer Tonwerke von W. A. Mozart), και έκτοτε κάθε έργο του Μότσαρτ φέρει τα στοιχεία KV (= Köchel-Verzeichnis), και έναν αριθμό, λ.χ. Συμφωνία σε ντο μειζ., του «Διός», KV Νο 551.
Ο κατάλογος αυτός αναθεωρήθηκε το 1937 από το Γερμανό μουσικολόγο Alfred Einstein. Από το 1955 οι Βärenreiter, Kassel, σε συνεργασία με το Mozarteum επανεκδίδουν τα άπαντα του Μότσαρτ. (Σημ. τ. μετ.)
2. Einstein : Mozart, p. 108.
freemasonastrology 